ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိင္ငံႏွင့္ေမာင္ေရႊ(ခ)ေမာင္ရွည္ပါ(၂)-၁၉၆၆-ခုႏွစ္ျမန္နိင္ငံတရားစီရင္ထုံး-စာမ်က္ႏွာ(၆၁၆)
(၂) တရားစီရင္သည္ဆိုရာ၌ တရားမၽွတမွဳကို ျပဳ႐ုံမွ်ႏွင့္မၿပီး၊တရားမၽွတမႈျပဳေၾကာင္း ႏွစ္ဘက္အမွဳသည္မ်ားႏွင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔ျမင္ေစရသည္။
(Justice to be done also be seen to be done. )
မခင္ညြန္႔ႏွင့္ဦးခ်စ္ဆိုင္-၁၉၆၆၊ျမန္မာနိင္ငံတရားစီရင္ထုံး-စမ်က္ႏွာ(၁၁၈)
(၃) ဥပေဒမ်က္စိတြင္ ခ်မ္းသာသူ၊ ဆင္းရဲသူ၊ နိမ့္သူ၊ ျမင့္သူ စသည္ျဖင့္ခြဲျခား၍မထား၊ မွန္ကန္မၽွတေသာတရားကိုအားလံုးတူညီစြာေပးရန္ျဖစ္သည္။
ဦးစိန္ဟန္ႏွင့္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိင္ငံ-၁၉၆၆-ခုႏွစ္၊ျမန္မာနိင္ငံတရားစီရင္ထုံး-(အထူး)စာမ်က္ႏွာ(၁၇၂)
(၄) အျပစ္ရွိသူကို ထိုက္သင့္ေသာ အျပစ္ေပးရန္၊ အျပစ္မရွိသူကို ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ေပးရန္မွာ တရားရုံးမ်ား၏ အဓိကဝတၱရားျဖစ္သည္။
ေမာင္ဘိုးေခြးႏွင့္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိင္ငံ-၁၉၆၂-ခုႏွစ္ျမန္မာနိင္ငံတရားစီရင္ထုံး၊(ရုံးခ်ဳပ္)စာမ်က္ႏွာ(၆၈၄)
(၅) တရားရုံးသို႔တင္ပို႔ေသာအမွဳမ်ားတြင္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ခိုင္လုံထင္ရွားေသာ အေထာက္အထားမ်ားကို ကြင္းဆက္မျပတ္ေတြ႕ရွိအပ္ေပသည္။ ထင္ေၾကးျဖင့္ အျပစ္မေပးအပ္ေၾကာင္း၊အထူးႀကီးမားေသာျပစ္မွဳျဖင့္ စြဲခ်က္တင္ထားေသာ အမွဳမ်ိဳးတြင္ ထိုမူကိုပို၍ပင္ သတိႀကီးစြာျဖင့္ ေစာင့္ထိန္းအပ္သည္။
ဘား(လ္)ဘဟာဒူးႏွင့္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိင္ငံ-၁၉၆၀-ခုႏွစ္ျမန္မာနိင္ငံတရားစီရင္ထံုး(အထူးရာဇဝတ္ရုံးအယူခံအဖြဲ႕)စာမ်က္ႏွာ(၁၉)
(၆) ရာဇဝတ္မွဳက်ဴးလြန္သည္ဟုထင္ေၾကးျဖင့္ဆုံးျဖတ္ျခင္းမျပဳအပ္၊ ခိုင္လုံေသာ အေထာက္အထားမ်ားရွိရမည္။ သံသယအက်ိဳးကို တရားခံအားေပးရမည္ဟု ဆိုမည့္အစား၊ ထင္ေၾကးျဖင့္အျပစ္မေပးသင့္။ ခိုင္လုံေသာအေထာက္အထားမ်ား ျပည့္စုံမွသာ အျပစ္ေပးရမည္ဟုလၽွင္ ယူဆပုံပိုမိုရွင္းလင္းမည္။
ဗိုလ္မွဴးဝင္းေဖႏွင့္ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိင္ငံ-၁၉၆၉-ခုႏွစ္ျမန္မာနိင္ငံတရားစီရင္ထုံး(အထူးရာဇဝတ္ရုံးအယူခံအဖြဲ႕)စာမ်က္ႏွာ(၃၂)
