ေမာင္ရင့္မာ ၊ေက်ာင္းကုန္း၊
စိန္႔ဘီနီဒစ္အထက္တန္းေက်ာင္း၌ ၃၄ႏွစ္ႀကာသမိုင္းဘာသာျပဆရာလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ အၿငိမ္းစားယူခဲ့ေသာဆရာဟန္းဒတ္ သည္ တပည့္ေဟာင္းမ်ား၏ဖိတ္ႀကားခ်က္အရ ေလာင္းအိုင္းလန္းရွိအပန္းေျဖစခန္းသို႔ ရဟတ္ယာဥ္စီး၍လာခဲ့ျခင္းႏွင့္ ဇာတ္ ကို ဖြင့္ထားသည္။ “
ႏွစ္ေပါင္း၃၀။ စိန္႔ဘီနီဒစ္၌ ဆရာဟန္းဒတ္ႏွင့္သူ၏တပည့္မ်ား စတင္ေတြ႔ဆံုခဲ့သည္က ၁၉၇၆ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။
×××××××××××××××××
မာတင္ဘလိုက္ဆိုေသာေက်ာင္းသားေလးကို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး နံရံေပၚရွိသတၳဳဆိုင္းဘုတ္ျပား၌ေမာ္ကြန္းထိုး ထားေသာ စာေႀကာင္းမ်ားကိုဖတ္ျပခိုင္းသည္။
“ကၽြႏု္ပ္ရႊတ္တရြတ္နာဟြန္ေတးသည္ အာရွန္းႏွင့္ ဆူဆာနယ္မွဘုရင္ျဖစ္၍ အီလမ္းေဒသ၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ ျဖစ္သည္။ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆစ္ပါးနယ္ကိုဖ်က္ဆီး၍ နာရမ္ဆင္းေဒသမွေက်ာက္စာတိုင္ကိုအီလမ္ေဒသသို႔ ျပန္ေဆာင္ယူကာ”
ဆရာက ရႊတ္တရြတ္နာဟြန္ေတး(Shutruk Nahunte) ဟူေသာအမည္ကို ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲမွာရွာႀကည့္ဖို႔ေျပာေတာ့
ေက်ာင္းသားမ်ားက အလုအယက္ရွာသည္။ ခဏႀကာေတာ့ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။
“ရွာမေနႀကနဲ႔ေတာ့၊ နာဟြန္ေတးအမည္နဲ႔သူ႔ရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ဘယ္သမိုင္းစာအုပ္မွာမွရွာလို႔ေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ေအာင္ပြဲေတြ အေျမာက္အျမားရခဲ့ေပမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဘာမွ ေပးမသြားခဲ့လို႔ပဲ၊
ကိုင္း-မင္းတို႔ကေရာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဘာေတြေပးမလဲ။သမိုင္းကမင္းတို႔ကို ဘယ္လို အမွတ္ရေစခ်င္သလဲ၊ ရႊတ္တရြတ္နာဟြန္ေတးကိုေတာ့ သမိုင္းက လံုးလံုးေမ့သြားၿပီ”
ဆရာဟန္းဒတ္က စာသင္ခန္းထဲကပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ပန္းပုရုပ္မ်ားကိုညႊန္ျပၿပီးဆက္ေျပာသည္။ “ေဟာဒီမွာအရစၥတို
တယ္၊ႀသဂတ္စတပ္၊ဆီဇာ၊ပေလတို၊ဆီဆာရို၊ဆိုကေရးတီး၊အားလံုးပဲ သမိုင္းရဲ့အထင္ကရပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ၊
သူတို႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြက သူတို႔ရွင္သန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး အခုငါတို႔ေခတ္အထိတိုင္ က်န္ေသးတယ္။သူတို႔ရဲ့ ဇာတ္ေႀကာင္းေတြက အခုငါတို႔သင္ေနရတဲ့အေႀကာင္းေတြပဲ။
ကဲ ဒီေန႔သင္မွာကေတာ့ ဂရိနဲ႔ေရာမေခတ္က အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈျဖစ္စဥ္ပါ။ ဆရာ့နာမည္ကေတာ့ ဟန္းဒတ္ပဲ”
ဆရာဟန္းဒတ္ကအဲသည္လုိဆရာျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဲသည္ေလာက္ “အားပါ”သည့္ သမိုင္းဆရာမ်ိဳးထံ၌ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မသင္ယူခဲ့ဖူးဘူးထင္ပါသည္။ဆရာေတြက အလံုးစံုျပည့္စံုၿပီး တပည့္မ်ားကလည္း ေတာ္ေျဖာင့္ထူးခၽြန္ေန ႀကမည္ဆိုလွ်င္ သည္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြ ရွိလာလိမ့္မည္ မထင္။ တစ္ေန႔ေတာ့-
ဆရာဟန္းဒတ္၏စာသင္ခန္းသို႔ ကားနက္ႀကီးတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာသည္။ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ကားနက္ ႀကီးအနီးသို႔ တယုတယသြား၍ႀကိဳေပးခဲ့ရသည္။ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၏ ၀ါရင့္ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ “ဟိုင္ရမ္ဘဲလ္”က သူ၏သားေတာ္ေမာင္“ဆက္ဂ်္၀စ္ဘဲလ္”ကို ေက်ာင္းအပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ဆရာဟန္းဒတ္၏အတန္းမွာ သူ႔ကိုေနရာခ်ေပးသည္။
ဆက္ဂ်္၀စ္သည္စာသင္ခန္းကိုမထီတရီ ေ၀့ႀကည့္လိုက္သည္။သည္ေကာင္ေလး ေရာက္လာေသာအခါတြင္မွ “စည္း ကမ္း”ဆိုသည္မွာ ခ်ိဳးေဖာက္ရမည့္အရာျဖစ္ေႀကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ား သိလာႀကသည္။
ဆက္ဂ်္၀စ္သည္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည့္တပည့္ ျဖစ္သည္။ ဆရာကမင္းဆက္ေလးဆက္၏အမည္ကိုေျပာခိုင္းရာ ဘီတဲလ္အဖြဲ႔၀င္ေလးဦး၏အမည္ ကို သူရြတ္ျပခဲ့သည္။လပတ္စာေမးပြဲမွာဆက္ဂ်၀စ္ တစ္မွတ္ပဲရသျဖင့္ သူ႔အေဖအမတ္မင္းထံသို႔ ဆရာဟန္းဒတ္ ကိုယ္တိုင္ သြားေတြ႔ခဲ့သည္။ဆီးနိ္တ္အမတ္က အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈဖြံ႔ျဖိဳးလာျခင္းသင္ခန္းစာကို
ဘာအဓိပၸာယ္ႏွင့္ သင္သလဲဟု ေမးသည္။
“အဆင့္ျမင့္တဲ့ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကုိယ္က်င့္သိကၡာထိန္းသိမ္းျခင္းက စရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ က ဆက္ဂ်္၀စ္တို႔လို လူငယ္ေလးေတြကို ပံုသြင္းေပးဖို႔” ဆရာဟန္ဒတ္၏စကားကို ဆံုးေအာင္ေျပာခြင့္မေပးဘဲ အမတ္မင္းက “ဘာလဲဆရာ၊ပံုသြင္းေပးဖို႔ ဟုတ္လား။ ဆရာမွားေနၿပီ။ ဆရာ့တာ၀န္က စာသင္ေပးဖို႔ပါ။ ကမာၻႀကီးဘာေႀကာင့္လံုးသလဲ၊ဘယ္ သူကဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ေနရာမွာသတ္သလဲ၊အျဖစ္အပ်က္ေတြသင္ေပးဖို႔ပါ။ကၽြန္ေတာ့္စားကိုပံုသြင္းေပးရမယ့္သူကကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပါ။ ဆရာမဟုတ္ပါဘူး” ဟု ဖီဖီခါေျပာလိုက္သတဲ့။ ဆရာဟန္းဒတ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
ဆရာႀကည္ရႊန္းက ပညာသင္ႀကားျခင္းသည္ မိမိဘ၀၌ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္သာမဟုတ္ေႀကာင္း၊
(The Emperor’s Club)ကို ႀကည့္ၿပီးေသာအခါ ပညာဘာေႀကာင့္သင္ဖို႔လိုသလဲဆိုသည့္အဓိပၸာယ္ကို ခံစားသိရေႀကာင္း၊ရုပ္ရွင္ကား၏မူလ၀တၳဳ အမည္မွာ(The Palace Theif) “နန္းေတာ္ကိုခိုးယူသူ”ဟူ၍ျဖစ္ရာ ထိုအမည္ကို ဘာေႀကာင့္မွည့္ေခၚထားသလဲဟု လြယ္လင့္ တကူ စဥ္းစား၍မရခဲ့ေႀကာင္း၊ဆိုပါသည္။
“ရုပ္ရွင္ထဲက ဆက္ဂ်္၀စ္တို႔ သားအဖမွာ ဆီးနိတ္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဆိုေသာေနရာႏွင့္ ပတ္သက္ႀကသူမ်ားပင္။ သို႔ ေသာ္ အမတ္ျဖစ္ေသာအေဖက ပညာသင္ႀကားေရး၏အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ ၊သူအမတ္ျဖစ္ဖို႔ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသည့္ ဖြဲ႔စည္ူးပံုအေျခခံဥပေဒက ဘယ္ကလာသလဲ ဆိုတာပင္မသိ။
သားအတြက္ ပညာသင္ယူျခင္းႏွင့္ စာရိတၱျပဳျပင္ျခင္း ဆိုတာကို လည္း ခြဲျခားမသိရွိ။ သို႔ေသာ္လည္း ျပည္သူက လႊဲအပ္ေသာ အာဏာကိုေတာ့ ရယူခဲ့သည္”
“သားျဖစ္သူ ဆက္ဂ်္၀စ္ကေကာ။ သူကေတာ့ပညာရွာရာမွာ မသမာတာေတြလုပ္ဖို႔ နည္းနည္းမွ ေနာက္ မတြန္႔ခဲ့သူ။ တံတားကိုေတြ႔ပါလ်က္ တံတိုင္းေအာက္မလြယ္ေပါက္မွ ၀င္ခ်င္သူ။ တိုင္းျပည္၏အနာဂတ္ပညာေရးဆိုတာကို ကိုယ္အာဏာ ရရွိဖို႔အတြက္ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ဟစ္ေႀကြးတတ္သူ။ သည္လိုလူေတြလက္ထဲကိုမ်ား လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြလႊဲအပ္ခဲ့ပါလွ်င္”
“ဆရာဟန္းဒတ္ကေတာ့ သည္လိုလူမ်ိဳးေတြမျဖစ္ရေအာင္ သူ၏သင္ခန္းစာအစ၌ သမိုင္းတြင္နာမည္မက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဘုရင္တစ္ပါး၏အမည္ကို ေဖာ္ျပဆံုးမသြားပါသည္”
“ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး”(Geo-politics)က်မ္းျပဳဆရာ(ဒုဗ္ိလ္မွဴးႀကီးေသာင္းထိုက္)၏မွတ္ခ်က္(၁၉၉၁)ကို သတိရမိပါသည္။
“ျမန္မာတို႔သည္ အလြန္လြတ္လပ္စြာ ေနလိုသူမ်ားျဖစ္သည္၊ထို႔ေႀကာင့္ ခိုင္မာ၍စြမ္းပကားရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မရွိသည့္အခါ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းႏွင့္ စည္းလံုးျခင္း ကင္းမဲ့ခဲ့သည္၊ ပုဂံေခတ္မွစ၍ ယခုခ်ိန္အထိ အေနာ္ရထာ၊ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားႏွင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ကဲ့သို႔ ခိုင္မာ၍စြမ္းပကားရွိသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ားလက္ထက္၌သာ အေရွ႕အာရွက ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ညီညြတ္စည္းလံုးခဲ့သည္၊ ယင္းကာလမ်ားမွအပ ႏိုင္ငံသည္ ၀ါးအစည္းေျပသလို ျဖစ္ခဲ့ရသည္”
ခိုင္မာ၍စြမ္းပကားရွိေသာေခါင္းေဆာင္ဆိုသည္မွာ အခြင့္အာဏာအျမင့္ဆံုးက်င့္သံုးသည့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၌သာ လိုအပ္သည္မဟုတ္ပါ။အဆင့္တိုင္း အဆင့္တိုင္းမွာ တာ၀န္ယူႀကမည့္ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ား၌လည္း လိုအပ္မွာပဲျဖစ္ပါသည္။
ထိုက္တန္သည့္အရည္အခ်င္းႏွင့္ တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိဘဲ အရာေပး၍အေရးပါေနသူမ်ားကို (The Palace Thief) “နန္းေတာ္ခိုးသူ” ဟုဆိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ၏“တံတိုင္းတံတားႏွင့္နန္းေတာ္ဆီ”ကို ထိုေခတ္၏ႏိုင္ငံ ေရး၊ပညာေရးအေျခအေနႏွင့္ထင္ဟပ္၍ ခံစားႀကည့္မိပါသည္။ အရည္အခ်င္း ပ်က္ယြင္းေနသူကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဧရာမ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးပမာ ထင္ျမင္ၿပီး “တတ္ေယာင္ကား”လုပ္ခဲ့ပံုတို႔ကို ေတာျပဇာတ္ျပန္ႀကည့္ရသလို ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့ေစကာမူ
သမိုင္းက အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ျငင္းပယ္ျခင္းခံရသည့္ “ရႊတ္တရြတ္နာ ဟြန္ေတး”ကိုေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းအတြက္ သင္ခန္းစာယူရပါမည္။
ခမ္းနားျခင္းသည္ ရိုးသားျခင္းေလာက္ မလွပါ။
သို႔ေသာ္ရိုးသားရံုမွ်မက ေတာ္ေျဖာင့္ထူးခၽြန္သည့္အရည္အခ်င္းမ်ားျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏က်က္သေရရွိေသာပန္းခ်ီကားကို ေရးဆြဲေပးႏိုင္ဦးမည္ဟု ယံုႀကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနခ်င္ပါေသးသည္။
ရည္ညႊန္း
- တံတိုင္း၊တံတားႏွင့္နန္းေတာ္ဆီ ၊(ႀကည္ရႊန္း)
(မေဟသီမဂၢဇင္း၊၂၀၀၃၊ႏို၀င္ဘာ)
- ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး (ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေသာင္းထိုက္)
ေရႊအျမဳေတ ၂၀၁၈ စက္တင္ဘာ
(အက္ေဆးအေႀကာင္းအက္ေဆး)
