အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္းအား ေလ့လာသံုးသပ္ျခင္း
National Network for Education Reform (NNER)ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးလႈပ္ရွားမႈ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီတို႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ကိုယ္စား ေဒါက္တာသိန္းလြင္၊ ေဒါက္တာညိဳညိဳသင္းႏွင့္ ဦးေအာင္မိႈင္းဆန္းတို႔ လက္မွတ္ေရးထိုး တင္သြင္းထားသည့္ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ႐ႈေထာင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ သုံးသပ္ ေရးသားသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားအနက္ သတင္းႏွင့္စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း၏ အမ်ားျပည္သူ ဝန္ေဆာင္မႈမီဒီယာဆိုင္ရာ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ကိုက္ညီေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပေပးသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားသည္ ေဆာင္းပါးရွင္၏ ကိုယ္ပိုင္႐ႈျမင္ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး သတင္းႏွင့္ စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္း၏ အယူအဆ မဟုတ္ပါ။ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ားအေနျဖင့္လည္း ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေပးပို႔ႏိုင္ၿပီး သတင္းႏွင့္စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း၏ မူဝါဒႏွင့္ကိုက္ညီပါက ေဖာ္ျပေပးသြား မည္ျဖစ္ပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အခန္း(၁) ပုဒ္မ ၂ (ဆ) အမ်ဳိးသားပညာေရး၏ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္တြင္ မူလအမ်ဳိးသား ပညာေရးဥပေဒပါ ''ဘက္စုံအေတြးအေခၚ မွန္ကန္၍'' ဟူေသာ စာသားကုိ ''လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚ၍'' ဟု အစားထုိးထားပါသည္။ မည္သူ၏ အေတြး အေခၚကုိ မည္သူက ခ်ဳပ္ခ်ယ္၍ ရပါသနည္း။ (Stone walls do not a prison make. nor iron bars a cage) ေတြးေခၚမႈ၏ မူလအဓိပၸာယ္၌ လြတ္လပ္အဓိပၸာယ္ပါၿပီးျဖစ္ပါသည္။(to use your mind to consider sth.to form connected ideas, to try to solve problems, etc; a person's mind and all the ideas that they have in it when they are thinking) ဘက္စုံအေတြးအေခၚဆုိသည္မွာ အဘက္ဘက္၊ သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ ျပည့္စုံစြာ ႐ႈေထာင့္စုံမွ ေတြးေခၚ၍ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ''မွန္ကန္၍''ဟူေသာ စကားရပ္မွာ ပညာ၏ သေဘာလကၡဏာ ျဖစ္ပါသည္။ မွားမွန္ ေကာင္းဆုိးခ်င့္ခ်ိန္ ေဝဖန္ပညာဥာဏ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလးနက္ ဆီေလ်ာ္သည့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္က ပုိမုိေကာင္းမြန္ပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အခန္း(၁) ပုဒ္မ ၂(ည) ေက်ာင္းပညာေရး၏ အဓိပၸာယ္ကုိ ''ေက်ာင္းပညာေရး ဆုိသည္မွာ မူႀကိဳပညာေရး၊ မူလတန္းပညာေရး၊ အလယ္တန္းပညာေရး၊ အထက္တန္း ပညာေရး၊ နည္းပညာႏွင့္ သက္ေမြး ပညာေရးႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးတုိ႔ အက်ဳံးဝင္သည့္ ပညာေရးကုိဆုိလုိသည္''ဟု ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖြင့္ဆုိထားပါ သည္။ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္းသည္ ေက်ာင္းပညာေရး ; (Formal Education)၊ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး (Non-Formal Education) ႏွင့္ ကုိယ္တုိင္သင္ပညာေရး (Informal Education) ဆုိသည့္ ပညာေပးမႈ၊ ပညာရယူမႈ ပုံစံသုံးမ်ဳိးကုိ ခြဲျခားစဥ္းစားထား ရွိပုံ မေပၚပါ။ ေက်ာင္းပညာေရး ဆုိသည္မွာ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းကုိ အမွီျပဳသင္ၾကားသျဖင့္ သင္ယူသူ၏ အသက္အရြယ္၊ သင္ယူရမည့္ အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရာ၊ အတန္း၊ ပညာရည္စစ္ေဆး တုိင္းတာမႈစနစ္ စသည္တုိ႔ ရွိရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မူလအမ်ဳိးသား ပညာေရးဥပေဒပါ ''ေက်ာင္းပညာေရး ဆုိသည္မွာ သင္ယူသူ၏ အသက္အရြယ္၊ သင္ယူရမည့္အခ်ိန္ကာလ၊ ေနရာ၊ အတန္း၊ ပညာရည္စစ္ေဆး တုိင္းတာမႈစနစ္ႏွင့္ တိက်ေသာသင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းျဖင့္ သင္ၾကားေပးေသာ ေက်ာင္းအေျချပဳ မူႀကိဳပညာေရး၊ မူလတန္းပညာေရး၊ အလယ္တန္းပညာေရး၊ အထက္တန္းပညာေရး၊ နည္းပညာႏွင့္ သက္ေမြးပညာေရးႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးတုိ႔ အက်ဳံးဝင္သည့္ပညာေရးကုိ ဆုိလုိသည္။''ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္က ပုိမုိျပည့္စုံေနသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အခန္း(၁) ပုဒ္မ ၂(ဘ) အထူးပညာေရး အစီအစဥ္၏ အဓိပၸာယ္ကုိ ''မသန္စြမ္းတစ္ဦးခ်င္း စီ၏ သီးျခားလုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္ရန္အတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ သင္ၾကားနည္း စနစ္မ်ားကုိ ပညာသင္ေပးျခင္းကုိ ဆုိလုိသည္''ဟု ျပင္ဆင္ ဖြင့္ဆုိထားပါသည္။ သင့္ေတာ္ေသာ သင္ၾကားနည္း စနစ္မ်ားျဖင့္ သုိ႔မဟုတ္ သင့္ေတာ္ေသာ သင္ၾကားနည္းစနစ္မ်ားကို သင္ေပးျခင္းဟု ေရးသင့္ပါသည္။ သင္ၾကားနည္းစနစ္္မ်ားကို ပညာသင္ေပးျခင္းဟု ေရးသည္မွာ မရွင္းလင္းပါ။ အစီအစဥ္ ဆုိသည္မွာသင္ၾကားနည္းစနစ္မ်ားကို ပညာသင္ေပးျခင္း မဟုတ္ပါ။ သင္ၾကားနည္း စနစ္မ်ားကသာ အစီအစဥ္တြင္ ပါဝင္ရပါမည္။ အထူးပညာ ေရးအစီအစဥ္ဆုိသည္မွာ မသန္စြမ္းသူမ်ားအတြက္ အထူးအစီအစဥ္ျဖင့္ ပညာသင္ၾကား ေပးျခင္းကို ဆုိလိုပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အခန္း (၁) ပုဒ္မ ၂(ဃ) အမ်ဳိးသားပညာေရး အဆင့္အတန္းႏွင့္ အရည္အေသြး အာမခံမႈ အကဲျဖတ္ေကာ္မတီ၏ အဓိပၸာယ္ကို ''လြတ္လပ္ေသာ ပညာရွင္မ်ားပါဝင္ဖြဲ႕ စည္းထားေသာ''ဟု ျဖည့္စြက္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသား ပညာေရးဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၅ ကို အစားထုိးသည့္ စာသား ''၅၅။(က)'' တြင္ ''ပုဒ္မ ၅၄ ပါ လုပ္ငန္းမ်ားကိုေဆာင္ရြက္ရန္ အမ်ဳိးသားပညာေရး အဆင့္ အတန္းႏွင့္ အရည္အေသြးအာမခံမႈ အကဲျဖတ္ေကာ္မတီကို အနည္းဆံုး ကိုးဦးျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၊ ဆရာသမဂၢမ်ားမွ အသိ အမွတ္ျပဳေသာ လြတ္လပ္သည့္ပညာရွင္မ်ား အနည္းဆံုးငါးဦး(အမ်ားဆံုး တစ္ေလာကလံုးမ်ားလား) ဟု ေဖာ္ျပထားၿပီး ဝန္ႀကီးဌာနမွ ခန္႔အပ္ေသာ ပညာရွင္မ်ား(ဟုဆိုေသာ္လည္းေနာက္၌) ႏွစ္ဦးဟု ေရးထားျပန္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ ေရြးခ်ယ္ေသာ ပညာရွင္ႏွစ္ဦးဟု ေဖာ္ျပထား သျဖင့္ ''လြတ္လပ္ေသာ ပညာရွင္မ်ား ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ'' ဟူသည့္ စကားရပ္ႏွင့္ ေရွ႕ေနာက္မကိုက္ညီပါ။ လြတ္လပ္ေသာ ပညာရွင္မ်ားကိုပင္ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား၊ ဆရာ သမဂၢမ်ားမွ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ဆႏၵျပင္းျပေနသည္ ကို ေတြ႕ရပါသည္။
အမ်ဳိးသား ပညာေရးဥပေဒ အခန္း (၄) ကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း၏ ဒီမုိကေရစီပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို အာမခံျခင္း၊ အပိုဒ္ (ဂ) အမ်ဳိးသားသင္႐ုိး ၫႊန္းတမ္း ေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီ၌လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း လြတ္လပ္သည့္ ပညာရွင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းမည္ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၊ ဆရာသမဂၢမ်ားမွ ထိန္းခ်ဳပ္ျခယ္လွယ္လိုေသာ ဆႏၵျပင္းျပေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ဥပေဒ ဆုိသည္မွာ လူတစ္ဦး၊ လူတစ္စု ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ အရာမ်ားကို ေရးသားထား ျခင္းမဟုတ္ပါ။ (The law is the whole system of rules that everyone in a country or society must obey).
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အခန္း (၁) ပုဒ္မ ၂(သ)သည္ အမ်ဳိးသား ပညာေရး ဥပေဒပါ မိဘဆရာအသင္းကို ပယ္ဖ်က္ ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ အစားထုိးထားျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသား ပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္းသည္ မိဘဆရာ အသင္း၌ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ ဆရာကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ မိဘမ်ား၊ အုပ္ထိိန္းသူမ်ား၊ ရပ္ရြာမွ ေလးစား ယံုၾကည္သူမ်ား ပါဝင္ေနသည္ကို သိရွိပံုမရ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဥကၠ႒၊ မိဘ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက ဒုဥကၠ႒၊ ဆရာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထဲမွ အတြင္းေရးမွဴး၊ မိဘကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး၊ မိဘ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက ဘ႑ာေရးမွဴး၊ အဖြဲ႕ဝင္ႏွစ္ဦး (ဆရာတစ္ဦး၊ မိဘ တစ္ဦး) ဘဏ္မရိွသည့္ ေဒသတြင္ ေငြထိန္းမွာ မိဘ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦး၊ စာရင္းစစ္အဖြဲ႕တြင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ မိဘကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦး၊ အဖြဲ႕ဝင္ ႏွစ္ဦး၊ ဆရာတစ္ဦး၊ မိဘတစ္ဦး စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားအင္အား၊ မိဘ အင္အား၊ ဆရာအင္အား အေပၚအေျခခံ၍ ဖြဲ႕စည္းၾကပါသည္။ စုေဆာင္းရရွိ သည့္ ဘ႑ာေငြကို အေဆာက္အအံုႏွင့့္ ပရိေဘာဂ အတြက္ ၄ဝရာခိုင္ႏႈန္း၊ ပညာေရးလက္ေတြ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ ၃ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ အားကစားအတြက္ ၂ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္အတြက္ ၁ဝ ရာခုိင္ႏႈန္းစီ ႏွစ္စဥ္အခ်ဳိးက် သံုးစြဲရပါသည္။ ႏွစ္ပတ္လည္ မိဘဆရာ သင္းလံုးကြၽတ္အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ခေရေစ့တြင္းက် ရွင္းျပရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မြန္ျမတ္လွသည့္ မိဘဆရာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း ဟူသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ ထားရွိသည့္ မိဘဆရာအသင္းကုိ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ျဖင့္ ျပင္ဆင္အစား မထုိးထုိက္ပါ။
ဆက္လက္သံုးသပ္ လုိသည္မွာ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒအခန္း (၃)ပုဒ္မ ၄ (က) (ခ) (ဂ) ႏွင့္(ဃ)တုိ႔ကို ျပင္ဆင္ေရးသားထားသည့္ ပုဒ္မ ၄ (က)တြင္ ''ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို အာမခံေရး''ဟု လည္းေကာင္း၊ ပုဒ္မ ၄(ခ)တြင္ ''ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္၊ ဆရာမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္၊ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း လြတ္လပ္ခြင့္၊ ဘာသာ စကားလြတ္လပ္ခြင့္၊ အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေဒသဆုိင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေက်ာင္းမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ စသည္တို႔ပါဝင္ေရး''ဟူေသာ အေျခခံမူမ်ားကို ဥပေဒျဖင့္ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းခ်င္သည့္ သေဘာမွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့၊ ပရမ္းပတာ ပညာေရးစနစ္သို႔ ဦးတည္ေနသည္ဟုယူဆပါသည္။ လြတ္လပ္မႈႏွင့္အတူတြဲ စပ္ေနသည့္ တာဝန္ယူမႈ၊ တာဝန္ခံမႈသေဘာတရားမ်ားကုိ ထိမ္ခ်န္မထားအပ္ပါ။ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္းသည္ ေက်ာင္းပညာေရး ၏ အဓိပၸာယ္၊ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း၏ အဓိပၸာယ္မ်ားကိုျပည့္စံုစြာ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံျပဳထားျခင္းမရွိပါ။ မည္သည့္ တုိင္းျပည္၏ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း၌မဆုိ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း အၫႊန္းေဘာင္ရွိၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၍ ပရမ္းပတာ လြတ္လပ္ မႈမရႏိုင္ပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႀကိဳက္သလို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးၿပီး ပညာသင္ ၾကားေပးသည့္ ပညာေရးစနစ္ ဤကမၻာ၌မရွိပါ။ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ပါရဂူဘြဲ႕က်မ္းျပဳသူမ်ားကိုပင္ က်မ္းႀကီးၾကပ္သူမ်ား၊ က်မ္းစစ္ေဆးသူမ်ား၊ ခံုသမာဓိမ်ားျဖင့္ စစ္ေဆးေမးျမန္း၍ ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းခ်ီးျမႇင့္ေလ့ရွိပါသည္။ ဆရာမ်ားလြတ္လပ္ခြင့္ဟု ေရးသားထားပံုကို ေထာက္႐ႈပါက အမ်ဳိးသား ပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒသည္ ဆရာႏွင့္ ဆရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္သူဆုိသည့္ စကားရပ္မ်ားကို ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲျခားႏိုင္စြမ္း မရွိသည္ ကုိေတြ႕ရပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ Professional Ethics ကို အေျခခံ ထားေၾကာင္းသိရွိႏိုင္ပါသည္။ ဘာသာစကား လြတ္လပ္ခြင့္ဆုိသည္မွာ မိမိ ေျပာဆုိေရးသားသံုးစြဲလုိသည့္ ဘာသာစကားကို မိမိေျပာဆုိေရးသားသံုးစြဲ ခြင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူကမည္သူ႔ကုိ ပိတ္ပင္္ထားပါသနည္း။ ေက်ာင္းမ်ား တြင္ ေက်ာင္းသားတတ္သည့္ ဘာသာစကားကို ဆရာကမတတ္၊ ဆရာတတ္ သည့္ ဘာသာစကားကုိ ေက်ာင္းသားကမတတ္လွ်င္ သင္ၾကားသင္ယူမႈကုိ မည္သုိ႔ျပဳလုပ္ၾကပါမည္နည္း။ မသင္ၾကား မသင္ယူဘဲ ေနၾကမည္ေလာ။ သင္ၾကားသင္ယူမႈကို မ႑ိဳင္ျပဳသည့္ ဘာသာစကားတစ္ခုကိုသံုးစြဲ၍ ေလ့လာ ဆည္းပူး၊ သင္ၾကားသင္ယူရန္ အားေပးတုိက္တြန္းမႈျပဳသင့္ပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အခန္း(၁)ပုဒ္မ ၂ (ဟ)သည္ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒပါ ေက်ာင္းအက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ အဖြဲ႕အား အစားထုိးသည့္ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီ၏ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ျပခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒ အခန္း (၃)ပုဒ္မ ၄(က)(ခ)(ဂ)ႏွင့္(ဃ)တုိ႔ကို ျပင္ဆင္ေရးသား ထားသည့္ ပုဒ္မ ၄ (ခ)တြင္ လြတ္လပ္ခြင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား၏ စီမံခန္႔ခြဲေရးကို တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီက တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္မည္ဟုဆုိပါသည္။ ယင္းေကာင္စီတြင္ ''တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ားမွ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ ပါေမာကၡမ်ား၊ စီမံခန္႔ခြဲေရးႏွင့္ ဘ႑ာေရးဆုိင္ရာတာဝန္ရွိသူမ်ား၊ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ဆရာသမဂၢမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢကိုယ္စား လွယ္မ်ား၊ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္ေသာ ပညာရွင္မ်ား ပါဝင္သည့္ေကာင္စီျဖစ္သည္''ဟု ဆုိပါသည္။ ဤအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ STATUTES OF THE UNIVERSITY OF CAMBRIDGE ၏ အခန္း (၄) း THE COUNCIL AND ITS COMMITTEES အခန္း၌ [2. The Council shall consist of the Chancellor, the Vice-Chancellor, nineteen elected members and four appointed members in the following classes: ဟု ေရးသားထားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ Elected student members အပုိဒ္ကို ဆက္လက္ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပအပ္ပါ သည္။(d) three from among the students in the University. of whom at least one shall be from among those certified by the Registrary to be graduate students. Members in class (d) shall be elected by the students in the University for a period and in a manner determined by Special Ordinance. ဤေကာက္ႏုတ္ခ်က္ျဖင့္ ေထာက္ခ်င့္ၾကည့္ပါက အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒ ၾကမ္းသည္ တကၠသိုလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္စီတြင္ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ဆရာသမဂၢမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုယ္စားလွယ္မ်ား က ေနရာရယူႏုိင္ေရးကို ဦးတည္ႀကိဳးပမ္း၍ ေရးသားထားသျဖင့္ ယင္းဥပေဒ ၾကမ္းသည္ တရားမွ်တမႈမရွိပါ။ တကၠသိုလ္မ်ားသည္ မိမိတကၠသိုလ္၏ သေဘာသဘာဝႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ တကၠသိုလ္ပဋိညာဥ္စာတမ္းတစ္ခုစီ ေရးဆြဲ၍ ေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒၾကမ္း အပိုဒ္ ၁၇ တြင္ မူလအမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၊ ပုဒ္မခြဲ (ဇ)အား ပုဒ္မခြဲ (ဌ)အျဖစ္ အစားထုိးမည့္စာပုိဒ္ ''တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္အတြက္ သင္ယူလိုသည့္ ဘာသာရပ္ႏွင့္ တကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းသားကိုယ္တုိင္ဆုံးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရရွိရန္၊ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္သည္ အေျခခံပညာ အထက္တန္း စာေမးပြဲရမွတ္ ျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ သင္ယူမည့္ဘာသာရပ္၏ လိုအပ္ခ်က္အရ ေက်ာင္းသား၏ ေလ့လာသင္ယူထားရွိမႈအေပၚ အေျခခံေရြးခ်ယ္ရန္၊ ေက်ာင္းသား၏ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တကၠသိုလ္က ျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ စနစ္ထားရွိေရး။''ဟု ေဖာ္ျပထားျခင္းမွာ အလြန္အစြန္း ေရာက္ေနပါသည္။ ေက်ာင္းသား၏ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တကၠသိုလ္က ျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ စနစ္ဆုိသည္မွာ ဤကမၻာေပၚ၌ မည္သည့္ တကၠသိုလ္မွ် မရွိပါ။ တကၠသိုလ္၏လိုအပ္ခ်က္၊ တကၠသိုလ္က ျပ႒ာန္းထားသည့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုသာ ေက်ာင္းသားက ျပည့္မီေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။
ဥပမာ Oxford, Cambridge. Harvard, Stanford. Columbia, Massachusetts Institute of Technology (MIT) စသည့္ တကၠသိုလ္မ်ား ကို မည္သူမဆို လူတုိင္း လြတ္လပ္စြာ တက္ေရာက္ပညာသင္ယူခြင့္ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ဆုိင္ရာတကၠသိုလ္၏လိုအပ္ခ်က္ကိုျပည့္မီရမည့္ ေက်ာင္းသား၏ ေလ့လာသင္ယူထားရွိမႈကိုမူ ကန္႔သတ္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ေက်ာင္းသား၏ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တကၠသိုလ္ကျဖည့္ဆည္းေပးရမည္ ဆုိျခင္းသည္ ဆရာကိုေၾကးတန္းစားအျဖစ္႐ႈျမင္ေနပုံရသည္။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈစ႐ုိက္လကၡဏာ တန္ဖိုးထားမႈမ်ားတြင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာတို႔ကို အနႏၲဂုိဏ္းဝင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည့္ အစဥ္အလာကုိ ဖ်က္ဆီးရာ ေရာက္ပါလိမ့္မည္။ သင္ယူလုိသည့္ ဘာသာရပ္ႏွင့္ တကၠသုိလ္ကုိ ေက်ာင္းသားကုိယ္တုိင္ ဆုံးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရရွိရန္ ခြင့္ျပဳႏုိင္ပါသည္။ တကၠသုိလ္၏ လုိအပ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ႐ုပ္ဝတၴဳပစၥည္းမ်ားကုိ ေငြရွိလွ်င္ အခ်ိန္တုိအတြင္း ျဖည့္တင္း၍ ရႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝ သည့္ ဆရာမ်ားကုိမူ ခ်က္ခ်င္းမရရွိႏုိင္ပါ။ ဆရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္မည့္ သူမ်ားကုိမူ ခ်က္ခ်င္းရႏုိင္ပါသည္။ ရလဒ္အားျဖင့္ ပညာအရည္အေသြး နိမ့္က်ျခင္းျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တကၠသုိလ္မ်ားသည္ ယင္းတုိ႔၏ ဘာသာရပ္လုိအပ္ခ်က၊ ေက်ာင္းသားဦးေရ၊ ဝင္ခြင့္အရည္အခ်င္းႏွင့္ ေက်ာင္းလခမ်ားကုိ သတ္မွတ္ထားေလ့ရွိပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အပုိဒ္ ၁၈ တြင္ မူလအမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၄၊ ပုဒ္မခြဲ (စ်) အား ပုဒ္မခြဲ(ဍ) အျဖစ္အစားထုိးမည့္ ''ပညာေရးသည္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္း၊ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းတုိ႔၏ လႊမ္းမုိးမႈမွ ကင္းလြတ္ရမည္။ လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ခြင့္၊ ႏုိင္ငံေရးယုံၾကည္ခြင့္ႏွင့္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကုိ တန္ဖုိးထားမည္။''ဟူေသာ စာပုိဒ္သည္ ယင္းျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အပုိဒ္ ၃၆ ပါ ''အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒပုဒ္မ ၃၄(စ်) ေနာက္တြင္ ပုဒ္မခြဲ (ည)ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖည့္စြက္မည္။''ဆုိသည့္ ''(ည) အျခား ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား''ဟူေသာ ထပ္မံထည့္သြင္း ထားသည့္ေဖာ္ျပခ်က္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနျပန္ပါသည္။ ယင္းပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသည္ ယင္းအျခား ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ လႊမ္းမုိးမႈေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီး ''ပညာေရးသည္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕ အစည္း၊ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းတုိ႔၏ လႊမ္းမုိးမႈမွ'' ကင္းလြတ္ပါမည္ေလာ။ ဘာသာေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ဘာသာေရးအေၾကာင္းျပကာ ပညာေရး ေက်ာင္းတည္ေထာင္ခ်င္၊ ပညာေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ဘာသာေရးေက်ာင္း တည္ေထာင္ခ်င္ၾကလွ်င္ အထိန္းအကြပ္မရွိသည့္ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔အျပင္ ပညာေရးကုိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္လုိသည့္ မည္သူမဆုိ လုပ္ခ်င္သလုိ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ၾကမည္ဆုိပါက အမ်ဳိးသားပညာ ေရးဥပေဒကုိပင္လွ်င္ ျပဳစုရန္လုိအပ္ပါ ေသးသေလာဟု ေမးစရာျဖစ္လာ ႏုိင္ပါသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း အပုိဒ္ ၁၉ တြင္ မူလအမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၄၊ ပုဒ္မခြဲ(ည)အား ပုဒ္မခြဲ (ဎ) အျဖစ္ အစားထုိးမည့္ စာပုိဒ္ ''အခမဲ့မသင္မေနရ အလယ္တန္းပညာေရး ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး''ဆုိသည္မွာ မူလအမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒပါ ''အခမဲ့ မသင္မေနရ မူလတန္းပညာေရးကုိ ဦးတည္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿပီး အဆင့္ဆင့္တုိးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ေရး''ဆုိသည့္အခ်က္ကုိ ပယ္ဖ်က္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္ မူလတန္းပညာသင္ၾကားေရး အက္ဥပေဒ (၁၉၄ဝ ျပည့္ႏွစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အက္ဥပေဒ နံပါတ္ ၂ဝ) An Act to provide facilities for the introduction of free compulsory Primary Education အရ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ကတည္းက အခမဲ့မသင္မေနရ မူလတန္းပညာေရးကုိ စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၃၃ တြင္ ''အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္သည္ အခလြတ္ မသင္မေနရ မူလတန္းပညာ သင္ၾကားေရးအတြက္ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို ျပဳရမည္'' ဟု ျပ႒ာန္းၿပီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၁၅၂ ပုဒ္မခြဲ(၁) ၌ ''ႏုိင္ငံသားတုိင္း ပညာသင္ၾကား ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။'' ပုဒ္မခြဲ(၃) ၌ ''ႏုိင္ငံသားတုိင္းသည္ ဥပေဒျဖင့္ ျပ႒ာန္းသည့္ မသင္မေနရ အေျခခံပညာကို သင္ၾကားရမည္။''ဟု ျပ႒ာန္းထားၿပီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုတုိင္လည္း ႀကိဳးပမ္းေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ မေအာင္ျမင္ေသးပါ။ ေက်ာင္းေနရြယ္ကေလးမ်ား ေက်ာင္းျပင္ပ ေရာက္ေနပါေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ျမန္မာႏုိင္ငံသား တို႔၏ ပ်မ္းမွ်တစ္ဦးက်ဝင္ေငြသည္ ျမင့္မားသည့္ လူေနမႈအဆင့္အတန္းတစ္ခုသို႔ မေရာက္ရွိႏုိင္ေသးပါ။ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုး၏ ျပည္တြင္းအသားတင္ ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ဝန္ေဆာင္မႈတန္ဖုိးျမင့္မားလာရန္ လိုအပ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔၏ ထူးျခားသည့္ ယဥ္ေက်းမႈစ႐ိုက္လကၡဏာတစ္ခုမွာ မည္သည့္ျပန္စားရရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရရွိသည္ျဖစ္ေစ ပညာကို အလြန္တန္ဖုိး ထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္မိဘမဆို မိမိ၏သားသမီးမ်ားကို ပညာ သင္ၾကားေစခ်င္သည္ ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒသ၏ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ ေရး၊ လူမႈစီးပြားေရးႏွင့္ ပ်မ္းမွ်တစ္ဦးက် ဝင္ေငြ နိမ့္က်ေနစဥ္ ပညာသင္ စရိတ္အခမဲ့ဆုိေသာ္ျငားလည္း ကေလးအေပၚ မိသားစု၏လိုအပ္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ ပံုမွန္ေက်ာင္းသို႔တက္ေရာက္ရန္ အခက္အခဲမ်ားရွိေနဆဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း မသင္မေနရ အလယ္တန္း ပညာေရးကိုျပ႒ာန္း၍ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္ဆုိလွ်င္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါ။ ႏုိင္ငံသားတို႔၏ ပ်မ္းမွ် တစ္ဦးက်ဝင္ေငြ ျမင့္မားၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္းတုိးတက္လာပါက တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တုိးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ ေရးကသာလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခရွိၿပီး ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္စြမ္းလည္းရွိပါသည္။ ေက်ာင္းျပင္ပေရာက္ ေက်ာင္း ေနရြယ္ကေလးမ်ားအတြက္လည္း ေက်ာင္းျပင္ပမူလတန္းပညာေရး အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္ ႏွစ္စဥ္တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ေပးေနပါသည္။ ေက်ာင္းျပင္ပ အလယ္တန္း ပညာေရးကိုလည္း စတင္ေဆာင္ရြက္ေနပါသည္။ ဥပေဒတစ္ခုသည္ လုိက္နာႏုိင္စြမ္းရွိပါမွ အာဏာတည္သကဲ့သို႔ မလုိက္နာ ႏုိင္ပါက အေရးယူေဆာင္ရြက္ရမႈမ်ား မ်ားျပားလာမႈေၾကာင့္ ကုန္က်စရိတ္ ပိုလာၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ကာ မတုိးတက္ဘဲ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာတတ္ပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလံုး၏ ယဥ္ေက်းမႈ စ႐ိုက္လကၡဏာ တန္ဖုိးထား မႈမ်ား ကို အဓြန္႔ရွည္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏုိင္သည့္ ပညာေရးစနစ္တစ္ခု ျဖစ္ သင့္ပါသည္။ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ႏွင့္ အတၱစြဲ တို႔ကိုဦးတည္၍ ဥပေဒျပဳျခင္းထက္ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် သံုးသပ္၍ ဥပေဒျပဳျခင္းက ေရရွည္တည္တံ့ကာ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး ျဖစ္ထြန္းေစမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလ့လာသံုးသပ္ တင္ျပအပ္ ပါသည္။ ။
ပါေမာကၡ ေဒါက္တာစိုးသန္း (ရန္ကုန္ပညာေရး တကၠသိုလ္)
ျမန္မာ့အလင္း မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
