Pyay Lwin Myint
“ခုတေလာမိန္းမနဲ႔ကေလးေတြကိုသတ္ၿပီး ေယာက်ာ္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတ္ေသတာေခတ္စားေနတယ္။ဒီေတာ့ ေမာင္က မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြနဲ႔ အတူမေနဘဲ တျခားခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားေနပါလားဟင္”
(ကာတြန္းေမာင္ဗဂ်ီ)
“ေဖာ္ထုတ္မရတဲ့အမႈတို႔၊ ေဖာ္ထုတ္လို႔မသင့္တဲ့ အမႈတို႔ကို ဘယ္လိုအစီရင္ခံရမလဲ တပည့္” “ေသတဲ့သူကိုပဲ အျပစ္ပံုခ် ရပါမယ္ဆရာ”
(ကာတြန္းစီစီတီဗီြ)
(၄-၇-၂၀၁၇) Daily Eleven ႏွင့္ စံေတာ္ခ်ိန္ သတင္းစာ တို႔မွ ကာတြန္းႏွစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး ၿပံဳးေနမိသည္။ ကာတြန္းဆရာေတြ တာ၀န္ေက်သည္။ ခါးသီးစရာကိုပဲ ဖတ္သူၿပံဳးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ၾကသည္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးဌာန၊ အဖြဲ႔မ်ားအေပၚ အပ္ဖ်ား ခၽြန္ျမႏွင့္ ေထာက္လိုက္ျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ထိခိုက္နစ္နာခဲ့သူတို႔၏ နာက်င္ခံစားမႈမ်ား ကိုယ္စား ဆိုပါစို႔။
“ဂ်က္ဆီကာကိုဘယ္သူမွမသတ္ဘူး” ဇာတ္ကားကို ႏွစ္သက္သူ အေတာ္မ်ားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ အစိုးရအဖြဲ႔၊ ၀န္ႀကီး၏ သားက က်ဴးလြန္သည့္ လူသတ္မႈျဖစ္သည္။ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းမပ်ိဳေလး ဂ်က္ဆီကာ၏ ဘားဆိုင္ဖြင့္ပြဲ(ဧည့္ခံပြဲ)သို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ၃၀၀ ခန္႔ တက္ခဲ့သည္။ ပြဲခ်ိန္ၾကာ၍အရက္ကုန္သြားစဥ္ ၀န္ႀကီး၏သားက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ အရက္ထပ္ေတာင္း၊ ေတာင္းမရေတာ့ ေရာင္းဖို႔ေျပာရာမွ ဂ်က္ဆီကာႏွင့္ စကားမ်ားသည္။ ေသနတ္ထုတ္၍ ခ်ိန္သည္။ ပထမတစ္ခ်က္ အမိုးကို ပစ္လိုက္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ခ်က္ တည့္ တည့္ထိမွန္၍ ဂ်က္ဆီကာ လဲက်ေသဆံုး သြားသည္။ ၀န္ႀကီးႏွင့္ သူ႔လူေတြက သားျဖစ္သူ ျပစ္ဒဏ္မက်ခံရေရး အတြက္ အမႈကို လိုက္ဖ်က္သည္။ အမႈစစ္အရာရွိကို ရူပီး(၁၀)ဘီလီယံ ေပးသည္။ က်ည္ဆံစစ္ေဆးသည့္ မႈခင္းတပ္ဖြဲ႔ကလည္း က်ည္ဆံကို လဲပစ္သည္။ သက္ေသမ်ားကို ေငြေပးသည္၊ ၿခိမ္းေျခာက္၍လည္း ဖ်က္သည္။ အခင္းျဖစ္စဥ္ အခင္းျဖစ္ေနရာ၌ ရွိေနခဲ့သူ အဓိက သက္ေသမွာ ဗစ္ကရန္ျဖစ္ၿပီး ဂ်က္ဆီကာ၏ အရင္းႏွီးဆံုး ေယာက်ာ္းေလး သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္သည္။
၀န္ႀကီး၏(လူ)မ်ားက ဗစ္ကရမ္အား ေငြ(၁၀)ဘီလီယံႏွင့္ က်ည္ဆံ၊ ႀကိဳက္ရာတစ္ခု ေရြးခိုင္းသည္။ ဗစ္ကရမ္က(၁၀) ဘီလီယံကို ေရြးလိုက္သည္။ အမႈကို ရံုးတင္စစ္ေဆးသည့္အခါ သက္ေသတစ္ဦး ႏွစ္ဦးစက အမွန္အတိုင္း ထြက္ဆိုေသာ္လည္း အဓိက မ်က္ျမင္ သက္ေသ ဗစ္ကရမ္က တရားခြင္ထဲ၌ ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ေျဗာင္လိမ္ ထြက္ဆိုသည္။ ငါးႏွစ္ၾကာစစ္ေဆးၿပီးေနာက္၊ ၀န္ႀကီး၏သား မနစ္ရွ္ပါ(၃)ဦးကို တရားရံုးက လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ လူ(၃၀၀)ခန္႔ရွိ ေနသည့္ ဧည့္ခံပြဲအတြင္း ျဖစ္ခဲ့သည့္အမႈမွာ သက္ေသမရွိ။ သတင္းေထာက္ မီရာဂစ္တီက အမႈမွန္ေပၚေရး က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပံုမ်ားကို (No one killed Jessica)၌ ရိုက္ျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာသူ မီရာ ဂစ္တီ၏ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီကိုလည္း စြဲမက္စရာ ထည့္သြင္းထားသျဖင့္ ဇာတ္က ေတာ္ေတာ့္ကို ႀကြေနသည္။
ဘ၀တစ္ခုရဲ့တန္ဖိုးက ကၽြန္မတို႔နိုင္ငံမွာ သိပ္ေစ်းေပါေန သလား။ အမွန္တရား ေပ်ာက္ေနတာေလာက္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာ မရွိဘူး။ ၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္ ၿဗိတိသွ်ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ဥပေဒကို ခုထိ အသံုးျပဳေနတုန္း။ တရားစီရင္ေရးကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသးသမွ် အခုလိုအျဖစ္ေတြ ဆက္ရွိေနဦးမယ္၊ သက္ေသေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒ လစ္ဟာေနတယ္ စသည္ စသည္ျဖင့္။
×××××××××××××××××××××××××××××××
တရားစြဲအဖြဲ႔အစည္း (ရဲတပ္ဖြဲ႔)၊ တရားရံုးမ်ားႏွင့္ တရားစီရင္ေရး စနစ္ကို ခပ္ဆပ္ဆပ္ ေ၀ဖန္ေသာ အိႏၵိယဇာတ္ကား တစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္သည္။ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာ ေနသစ္နီ ကလည္း ရုပ္ရွင္ခံစားမႈ ေဆာင္းပါးမ်ား အပိုင္ေရးတတ္သည္။ “ေဟာင္းႏြမ္းသည့္ ဥပေဒႏွင့္ တရားစီရင္ေရးစနစ္၊ အာဏာပိုင္တို႔၏ စြက္ဖက္မႈ၊ လႊမ္းမိုးမႈ၊ မေတာ္မတရားျပဳလုပ္မႈ” တို႔ကို ေ၀ဖန္ရံုမွ်မက “သက္ေသေတြအတြက္ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ဥပေဒ လစ္ဟာေနေၾကာင္း” ေထာက္ျပခ်က္ တစ္ခုလည္း ပါသည္။
ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္ခံျဖစ္ခဲ့သည္ခ်င္း အတူတူ ျပဌာန္းဥပေဒ မ်ား ျဖစ္တည္စီးဆင္းမႈႏွင့္ တရားစီရင္မႈ အေနအထားမွာ သူတို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပ္မကြာလွပါ။ ရုပ္ရွင္ကား ျဖစ္သျဖင့္ ပိုပိုကဲကဲေလး လုပ္ျပတတ္သည္မွတစ္ပါး ေ၀ဖန္ခ်က္၊ ေထာက္ျပခ်က္မ်ားမွာ ေလ်ာ္ကန္မႈမရွိဟု မဆိုသာပါ။ ဂ်က္ဆီကာအမႈကို ျပလ်က္ “သက္ေသကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒ မရွိေသာေၾကာင့္” ဟု ေဇာင္းေပး၍ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္ခံစားမႈ ေရးသည့္ ဆရာ ေနသစ္နီကလည္း ထိုအခ်က္ကို ေထာက္ခံခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ျဖင့္ နည္းနည္းထပ္၍ စဥ္းစားၾကည့္ခ်င္ ေသးသည္။
×××××××××××××××××××××××××××××××××
ခရိုင္တရားရံုးတစ္ခုတြင္ ႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္ လူသတ္မႈတစ္မႈ အေၾကာင္း ေျပာပါမည္။ အမႈက ေကတီဗီတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ေမာင္တူးႏွင့္ ေမာင္မူး တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔ရြာမွ ၿမိ့ဳေပၚသို႔ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္လာသည္။ေကတီဗီမွာ သီခ်င္းဆိုသည္။ ေသာက္စားသည္။ ေကသြယ္ ဆိုေသာ မိန္းကေလးက အခန္းေဖာ္ အျဖစ္ ဧည့္၀တ္ျပဳသည္။အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေကာင္တာ၌ ေငြရွင္းသည္။ ေငြရွင္းစဥ္ ေကသြယ္၏ခ်စ္သူဆိုေသာ လူငယ္ တစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ ေမာင္တူးက အခန္းထဲျပန္၀င္ၿပီး သီခ်င္းဆိုဦးမည္၊ က်သင့္ေငြ ေပးမည္၊ ေကသြယ္ကိုလည္း ေခၚဦးမည္ -ဟုဆိုရာ ေကတီဗီမန္ေနဂ်ာႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားက လက္မခံ။ ထိုသို႔ လုပ္၍မရဟု ေျပာသည္။ ေမာင္တူးကို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ၿခံ အျပင္သို႔ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ တူျဖစ္သူ ေမာင္မူးက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ရွိရာသို႔ သြား၍ စက္ႏွိဳးသည္။ ေနာက္ဖက္မွေျဖာင္းခနဲ အသံ ၾကားလိုက္သည္။ ေသြးသံရဲရဲ၊ ေခါင္းကြဲေနသည့္ ေမာင္တူးကို ၀ိတ္တာေလးေတြက ဆြဲ ထူ၍ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ တင္ေပးသည္။ ေမာင္တူးက ေမာင္မူး၏ခါးကို ဖက္ၿပီး လိုက္လာခဲ့သည္။ ၿမိ့ဳအထြက္၌ ဆိုင္ကယ္ကို ဆီ ျဖည့္ဖို႔ရပ္ေသာအခါ ေမာင္တူးသည္ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ေလွ်ာခနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ေဆးရံုပို႔ရာ ေမာင္တူး ေသဆံုးသြားသည္။
အမႈျဖစ္စဥ္အက်ဥ္းမွာ ထိုအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
ရဲက ေကတီဗီမန္ေနဂ်ာႏွင့္ ေကသြယ္၏ ခ်စ္သူဆိုသူတို႔ ႏွစ္ဦးကို ရာဇသတ္ႀကီး ပုဒ္မ-၃၀၂(လူသတ္မႈ)ျဖင့္ တရားစြဲတင္ သည္။ ေမာင္တူး အရိုက္ခံရေသာ တုတ္ကို သက္ေသခံအျဖစ္ တင္ျပသည္။ ရာဘာပိုက္လံုးထဲတြင္ အဂၤေတမ်ားသြပ္ထားေသာ တုတ္ျဖစ္သည္။ ထိုတုတ္ျဖင့္ ရိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူ႔တုတ္မွန္းမသိ။ မည္သူရိုက္လိုက္သည္ကို ျမင္ေၾကာင္း မည္သည့္သက္ေသကမွ် မထြက္ဆို။ အခင္းျဖစ္သည့္ ေကတီဗီ ၿခံအျပင္ဘက္ေနရာ၌ အလင္းေရာင္ယဲ့ယဲ့ရွိသည္။ ဆိုင္ကယ္စက္ႏွိဳး ေနတုန္းမို႔ ေမာင္မူးက မျမင္လိုက္ဟုဆိုသည္။ ၀ိတ္တာေလး သံုးေယာက္ကလည္း မည္သူရိုက္သည္ကို မေတြ႔လိုက္ပါ တဲ့။
ညကိုးနာရီ အခ်ိန္။ အခင္းျဖစ္ေနရာရွိ လူငါးေယာက္အထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရိုက္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ေသာ္၊ မည္သူက ရုိက္ေၾကာင္း မည္သည့္သက္ေသကမွ် မထြက္ဆိုသျဖင့္ အမႈစစ္ တရားသူႀကီးက မည္သည့္တရားခံကို စြဲခ်က္တင္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနသည္။ အရိုက္ခံရသည့္ ဒဏ္ရာက တစ္ခ်က္တည္း။ ရိုက္သူက တစ္ေယာက္တည္း။ တရားခံက ႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္က ခ်ဳပ္ေပး၍ တစ္ေယာက္က ရုိက္သည္ဆိုသည့္ သက္ေသခံခ်က္မ်ိဳးလည္း မရွိ။ သက္ေသမ်ား လိမ္လည္ထြက္ဆိုေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ တရားခြင္မွာ ရိုက္စစ္လို႔ ရသည္မဟုတ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ စစ္ေဆးလို႔ ရသည္မဟုတ္။ ႏွစ္ဦးစလံုးကို စြဲခ်က္မတင္ဘဲ လႊတ္လိုက္ပါက ရဲမွ ထပ္မံ စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္၍ ျပန္လည္တရားစြဲဆို ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ေသခံခ်က္ မလံုေလာက္၍ တရားရွင္ လႊတ္သည့္ မည္သည့္အမႈကိုမွ် ထပ္မံစံုစမ္းေဖာ္ထုတ္၍ ျပန္လည္စြဲဆို တင္ပို႔သည္မ်ိဳး မရွိစဖူး။ တရားခံႏွစ္ဦးစလံုးကိုစြဲခ်က္တင္ခဲ့လွ်င္လည္း ၎တို႔ကျငင္းမည္။ မျမင္ပါဟု ထြက္ဆိုမည္။
(Beyond the resonnable doubt) ဆိုေသာ စကားရွိသည္။ “အျပစ္ရွိတယ္ဆိုတာ သံသယ လံုး၀မရွိသည္အထိ” ။ သို႔ဆိုပါက တရားခံ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ အမႈမွ အၿပီးအျပတ္ လြတ္သြားႏိုင္သည္။ အမႈက လူတစ္ေယာက္လံုး အဂၤေတတုတ္ ျဖင့္ အရိုက္ခံရ၍ ေသဆံုးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသည္။ သက္ေသမ်ားအလယ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း လည္းျဖစ္သည္။ တရားခံႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးဦး ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္းလည္း ေသခ်ာသည္။ မည္သူလုပ္လိုက္သလဲ ဆိ္ုသည့္ သက္ေသခံခ်က္မရွိ။ အျပစ္ေပးဖို႔ လံုေလာက္သည့္ သက္ေသခံခ်က္ ရႏိုင္ဖို႔မလြယ္။ ထိုအမႈဆံုးျဖတ္မည့္တရားသူႀကီးကို စာနာမိပါသည္။
××××××××××××××××××××××××××××××
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုသည္မွာ သက္ေသမ်ား၏ ရိုးေျဖာင့္မႈကိုပဲ ျဖစ္ပါသည္။ တရားခံႏွစ္ဦးမွာ ၀န္ႀကီး၏သားမ်ား မဟုတ္။ တရားရံုးက စိုးရြံ႕ေလာက္သည့္ အာဏာရွိေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ မဟုတ္။ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသူမ်ားလည္း မဟုတ္။ သူတို႔ကို မည္သူကမွ် ေသနတ္ျဖင့္ မၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္။ ေငြစေၾကးစ၊ နည္းမ်ားမဟူ ရယူလ်က္ ဖံုးကြယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အၿငိဳျငင္မခံလို ၍ လိမ္လည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူတို႔ကို ကာကြယ္ေပးမည့္ ဥပေဒတစ္ခု မရွိ ေသာေၾကာင့္ခ်ည္း မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ စင္စစ္၊ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဟန္႔တားပါက အေရးယူႏိုင္သည့္ ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္ ရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မေတာ္မတရားမႈ တစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း ဥပေဒအကာအကြယ္မဲ့ ေနသည္ဟု လြယ္လင့္တကူေျပာတတ္သည္။ အခြင့္အာဏာရွိသူတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈ၊ ခ်ဳပ္ကိုင္စြက္ဖက္မႈ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ တရားစီရင္မႈစနစ္ကို ပံုေဖာ္ေနသူမ်ား၏ အားနည္းမႈ၊ ပ်က္စီးမႈ၊ အဂတိလိုက္စားမႈ စသည္တို႔ကို အျပစ္ဖို႔ေျပာတတ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ႏွင့္ တရားစီရင္မႈ နယ္ပယ္တို႔မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ား၏ တာ၀န္မေက်ပြန္မႈ၊ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈ၊ မရိုးေျဖာင့္မႈ၊ ေဖာက္ျပန္မႈ၊ သစၥာမဲ့မႈ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္စီးမႈမ်ား ရွိပါလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ပရိသတ္ ဗိုလ္ပံုအလယ္၌ ဂ်က္ဆီကာ အသတ္ခံရမႈ တြင္ အမႈမွန္ မေပၚေပါက္ခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ေမာင္တူးကို မည္သူ သတ္သလဲ ဟု အေျဖရွာဖို႔ ခဲယဥ္းခဲ့ျခင္း စသည္တို႔မွာ ၀န္ႀကီး၏လူမ်ားက မေတာ္မတရား ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခု တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သက္ေသအခ်ိဳ႕၏ သစၥာမဲ့မႈ၊ အၿငိဳအျငင္မခံလုိမႈ၊ အေၾကာက္လြန္မႈ၊ ေငြေၾကးဓန မက္ေမာမႈ၊ စသည္တို႔ေၾကာင့္လည္း ပါ၀င္ေၾကာင္း ေျပာလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
ဥပေဒတစ္ခုေခတ္မမီ၊ ေဟာင္းႏြမ္း၍ ပယ္ဖ်က္ျပင္ဆင္ျခင္း၊ အသစ္ေရးဆြဲျခင္း၊ စနစ္တစ္ခုမေကာင္းသျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ျခင္း၊ စနစ္အသစ္တစ္ခု စီမံေရးဆြဲအသံုးျပဳျခင္း၊ တာ၀န္ရွိသူတို႔ တာ၀န္မဲ့ျပဳ၍ အေရးယူျခင္း စသည္တို႔ကို လူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္ပါ။ လူတိုင္း လုပ္လို႔မရပါ။ လုပ္ပိုင္ခြင့္လည္း မရွိပါ။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူတို႔က (စိတ္၀င္စားသည့္အခါ) လုပ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လုပ္ႏိုင္သည္ကို လုပ္ႀကရံုပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျမင္လွ်င္ ျမင္သည့္အတိုင္း၊ ေတြ႔လွ်င္ ေတြ႔သည့္အတိုင္း၊ သိလွ်င္ သိသည့္အတိုင္း အမွန္ကို သစၥာရွိစြာျဖင့္၊ သို႔မဟုတ္- မိမိကိုယ္ကို မိမိ ရိုေသစြာျဖင့္၊ ရိုးရိုးသားသား၊ မျခြင္းမခ်န္၊ မပိုမကဲ ထုတ္္ေျပာဖို႔ တာ၀န္ယူျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သက္ေသခံျခင္း ဆိုသည္မွာ တာ၀န္ခ်ည္းမဟုတ္၊ အခြင့္အေရးလည္း ျဖစ္ပါသည္။
“အႀကံခက္ပါသေနာ္၊ သံလ်က္ေတာ္ ယူသည့္သူခိုးကိုလ” ဆိုသည့္ အေျခအေနမ်ား လြင့္ျပယ္သြားလွ်င္ ဂ်က္ဆီကာ ကို ဘယ္သူမွ မသတ္ဘူး- ဆိုသည့္ကိစၥမ်ား နည္းတန္သမွ် နည္းသြား လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ။
ေျပလြင္ျမင့္
