ေမာင္ရင့္မာ ၊ေက်ာင္းကုန္း၊
ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွားအယြင္းတစ္ခုျပဳၿပီးေနာက္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္မုန္လာဥလုပ္ေနျခင္းထက္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း က ယဥ္ေက်းေသာအမူအရာျဖစ္သည္ဟုယံုသူျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္၊စဥ္းစားစရာမ်ားစြာရွိသည္ကို ေတြ႔လာရပါသည္။
ေႏြရက္မ်ားကကၽြန္ေတာ္မဖတ္ျဖစ္ေသး၍ေတးထားခဲ့သည့္စာအုပ္ေၾကြးေတြကိုဖတ္ပစ္ခဲ့ရာ အေမရိကန္စာေရးဆရာ ႀကီး နသန္နီယယ္ေဟာသြန္း၏ “ႀကက္ေသြးေရာင္အကၡရာ”လည္း ပါခဲ့ပါသည္။
(The Scarlet Letter)ကို ဘာသာျပန္သည့္ဆရာေမာင္ထြန္းသူသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္-၁၅၀ ေက်ာ္က ေဟာ္သြန္း၏ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ယူထားသည့္စာမူခကိုျပန္အမ္းဖို႔ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားမိေၾကာင္းဆိုေလရာ ေႏြကို အန္တု၍ ဖတ္ရေသာကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ရာလည္း အဘယ္မွ်သည္းခံခဲ့ရသည္ကို ေျပာျပဖို႔မလိုေတာ့ဟု ထင္ပါသည္။
ဆာလမ္-မည္ေသာအေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း ၿမိ့ဳေလးတစ္ၿမိ့ဳတြင္ ေယာက်ာ္းသနာ မရွိတုန္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္၊ ကေလး ေမြးသည့္ ဟက္စတာပရိုင္းနီး ဆိုေသာမိန္းမတစ္ေယာက္၏ေလာကဓံႏွင့္လူတို႔သဘာ၀ကိုေရးဖြဲ႔သည့္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
ေဒသထံုးဓေလ့အရ ဟက္စတာသည္အျပစ္က်ဴးသူျဖစ္သည္။သူမ၏ျပစ္မႈအတြက္ေထာင္ဒဏ္က်ခံရသည္။ေထာင္မွ လြတ္ေသာအခါ ၿမိ့ဳကေလး၏လူသူေလးပါးဆံုရာ “အရွက္မဲ့စင္ျမင့္”၌ မိမိအျပစ္ကို၀န္ခံရသည္။ ၾကက္ေသြးေရာင္အကၡရာ(A)့ ကို ရင္ဘတ္တြင္ခ်ိတ္တြဲရသည္။ (A) ဆိုသည္က (Adultress) “လင္ငယ္ေနေသာမိန္းမ”ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။
ဟက္စတာသည္ အရွက္မဲ့စင္ျမင့္ေပၚမွာရပ္လ်က္၊ လူသူတကာတို႔၏ ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်မႈမ်ားကို နာခံေသ၀ပ္လ်က္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္အကၡရာကို ထာ၀စဥ္ဆင္ျမန္းခဲ့ေသာ္လည္း သူမႏွင့္ေမွာက္မွားသူကို ထုတ္ေျပာဖို႔ ျငင္းဆန္ေနသည္။ ေဘာ္ စတြန္၏နာမည္အႀကီးဆံုးႏွင့္အသက္အႀကီးဆံုးဘုန္းေတာ္ႀကီးဂၽြန္၀စ္(လ္)ဆန္က စစ္ေမးေသာအခါ၌လည္းေကာင္း၊ ဘုရင္ခံ ဘယ္လင္ဟန္ကေတာင္းဆို၍အသက္အငယ္ဆံုးႏွင့္ဂုဏ္သိကၡာအရွိဆံုး သင္းအုပ္ဘုန္းႀကီးဒင္းမက္ေဒးက စစ္ေမးေသာအခါ ၌လည္းေကာင္း၊ဟက္စတာသည္သူမႏွင့္ေမွာက္မွားသူကိုထုတ္ေျပာဖို႔ရာအေက်ာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။သူမအျပစ္က်ဴး ခဲ့ပါသည္ဟုပဲ လံုေလာက္ရံုမွ် ၀န္ခံခဲ့သည္။ သမီးေလးပုလဲ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္အထိပဲ ျဖစ္သည္။
ဟက္စတာကဆာလမ္ၿမိ့ဳမွာပဲ အပ္ခ်ဳပ္သမအျဖစ္အသက္ေမြးရသျဖင့္ သူမ၏ေလာကဓံမွာ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွပါ သည္။သို႔ေသာ္၊ရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။အိေၿႏၵရရလည္းေနခဲ့သျဖင့္ သူမကိုခ်စ္ခင္သူ၊နားလည္သူတို႔ပင္ ၿမိ့ဳကေလးမွာ ရွိလာခဲ့သည္။
စိတ္၀င္စားစရာက သူမႏွင့္ေမွာက္မွားခဲ့သူျဖစ္သည္။ၿမိ့ဳကေလး၏ “အရွက္မဲ့စင္ျမင့္” ၌ ဟက္စတာပရိုင္းနီးကသူမ၏ အျပစ္ကို၀န္ခံေနရခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္ေမွာက္မွားသူသည္၀န္ခံျခင္းမျပဳခဲ့ေပ။ဟက္စတာက ၿမိ့ဳကေလး၌တစ္၀မ္းတစ္ခါး လႈပ္ရွား သြားလာခ်ိန္တြင္လည္း ေမွာက္မွားသူသည္ လ်စ္လ်ဴျပဳေနခဲ့သည္။သို႔ေသာ္၊ လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ေနခဲ့သည္။တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခား ေနခဲ့သည္။
ၾကက္ေသြးေရာင္အကၡရာ၊အရွက္မဲ့စင္ျမင့္၊လူသူတကာ၏ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္မႈ၊ရႈတ္္ခ်မႈတို႔ကို သူမခံစား၀ံ့။မခံစားႏိုင္။ စိုးရြံ႕ ထိတ္္လန္႔ရျခင္းႏွင့္ေနာင္တပူပန္ရျခင္းက သူ႔ကို အစဥ္အၿမဲေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့သည္။
အရွက္မဲ့စင္ျမင့္၌္ သူ႔အျပစ္ကို၀န္ခ်ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားခဲ့သည္။သို႔ေစကာမူ ၿမိ့ဳကေလး၏အထင္ႀကီးမႈ၊ ေလးစားမႈ႔၊ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳမႈကို စြန္႔လႊတ္ပစ္ဖို႔ရာ သတၱိမဲ့ ေနသည္။သို႔ျဖင့္ သူ၏ႏွလံုးအိမ္မွာ တရိရိကြဲအက္၍ရူးလုမတတ္ခံစားနာက်င္ ေနရသည္။ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္လာသည္။က်န္းမာေရးထိခိုက္လာသည္။
နာက်င္ခါးသီးမႈမ်ားကို မခံရပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုးမွာေတာ့ျဖင့္ သူသည္ အရွက္မဲ့စင္ျမင့္ေပၚသို႔တက္သြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳေနတဲ့ခင္ဗ်ားတို႔ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာပါရေစ။ခင္ဗ်ားတို႔ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီေနရာမွာေရာက္ေနပါတယ္။ကမာၻႀကီးထဲက ဒုစရိုက္သားေကာင္တစ္ေယာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
“အခု ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနတဲ့ေနရာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ရပ္သင့္တဲ့ေနရာ၊ ရပ္ရမယ့္ေနရာပါ”
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရာသီဥတုဒဏ္ ခံထားရသျဖင့္ မည္းနက္ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ၊ အျပစ္က်ဴးလြန္သူတို႔အား ပရိသတ္
ဗိုလ္ပံုအလယ္တြင္ အရွက္ခြဲရာျဖစ္ေသာ ေစ်းလယ္ေခါင္၊လင့္စင္ႀကီးေပၚ၌ သူသည္က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာအျပစ္မ်ားကို ၿခြင္းခ်က္
မရွိ၀န္ခံေျဖာင့္ဆိုေလေတာ့သည္။သူ႔ကိုခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳေသာဆာလမ္ၿမ့ဳိသားတို႔က အလြန္အမင္းတုန္လႈပ္အံ့ၾသေနသည္။
“ဟက္စတာလို႔ေခၚတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ရင္ဘတ္ကႀကက္ေသြးေရာင္အကၡရာကို ခင္ဗ်ားတို႔ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား
တို႔ဟာ ဒီစာလံုးကိုၾကည့္ၿပီးထိတ္လန္႔ခဲ့ၾကတယ္။တုန္လႈပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ ေ၀းေ၀းက ကြင္းေရွာင္သြားခဲ့တယ္။
သူ႔ကိုေၾကာက္စရာ ရြံစရာလူတစ္ေယာက္လို႔ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားမွာ ရပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဒုစရိုက္
မႈက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔မသိခဲ့ၾကဘူး၊မျမင္ခဲ့ၾကဘူး။မတုန္လႈပ္ခဲ့ၾကဘူး”
မိမိအျပစ္ကို၀န္ခံၿပီး အရွက္မဲ့စင္ျမင့္တြင္ လဲက်ေသဆံုးသြားခဲ့သည့္ သင္းအုပ္ဘုန္းႀကီးဒင္းမက္ေဒး၏ ရင္ဘတ္ေပၚ ၌ ၾကက္ေသြးေရာင္အကၡရာ(A)ကို သူတို႔ေတြ႔သြားခဲ့ၾကသည္။ဟက္စတာကဲ့သို႔ အ၀တ္ေပၚမွာႏွိပ္ထားျခင္းမဟုတ္။ရင္ဘတ္ အသားေပၚ၌ ထြင္းထားေသာအကၡရာျဖစ္သည္။ဒင္းမက္ေဒးသည္ လြန္ခဲ့ေသာခုနစ္ႏွစ္ကတည္းကသူ႔ကိုယ္သူ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ သည့္အေနျဖင့္ ရင္ဘတ္အသားေပၚတြင္ ဓားႏွင့္ထြင္းထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဓေလ့ထံုးစံ၊အခ်စ္၊ဂုဏ္သိကၡာ၊ရိုးေျဖာင့္မႈႏွင့္လူ႔သဘာ၀ကိုုဖြဲ႔ဆိုသည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္သည္။
အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာက်ဴးလြန္ေၾကာင္း၀န္ခံ၍ ေလာကဓံ၏ရိုက္ခတ္မႈ၊နာက်င္ခါးသည္းမႈကိုု ခါးစည္း၍ရင္ဆိုင္သူႏွင့္ မိမိအျပစ္ကိုသို၀ွက္ဖံုးဖိ၍ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနသူတို႔၏ လိပ္ျပာစင္မႈ၊မစင္မႈကုို ထို၀တၳဳက ေျပာျပထားသည္။
အမွားအယြင္းျပဳသူ၊အျပစ္က်ဴးလြန္သူတို႔က စိတ္ရင္းျဖင့္၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္းကို ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာမႈဟုကၽြန္ေတာ္က လက္ခံသူျဖစ္ပါသည္။သို႔ေသာ္၊အျပစ္က်ဴးသည္လည္းမဟုတ္ပါဘဲလ်က္အျပစ္က်ဴးမိသက့ဲသို႔၊အမွားျပဳသည္လည္းမဟုတ္ပါ ဘဲလ်က္ အမွားျပဳသကဲ့သို႔၀န္ခ်ေတာင္းပန္သည္ကိုမူ စဥ္းစားရပါမည္။ယုတၱိတန္ဖို႔လိုပါသည္။သဘာ၀က်ဖို႔လိုပါသည္။
မၾကာေသးမီက လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ရသည့္ေ၀သာလီဂဏသဘင္အတြင္း“မိမိေျပာမိဆိုမိခဲ့သည္တို႔ကို ခြင့္လႊတ္နား လည္ေပးပါရန္ႏွင့္ထိုေျပာဆိုမႈမ်ားအတြက္ မိမိမွာပဲတာ၀န္ရွိပါသည္”ဟု ၀န္ခ်ေတာင္းပန္သည့္ အံ့အားသင့္စရာျဖစ္စဥ္တစ္ခု အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။
ဟက္စတာပရိုင္းနီးက သူမ၏အျပစ္၀န္ခံေသာ္လည္း အျပစ္မွခြင့္လႊတ္ဖို႔ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ျခင္းမျပဳခဲ့ပါ။သို႔ေသာ္ “ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းမွာပဲ တာ၀န္ရွိပါသည္”ဟုလည္း မေျပာခဲ့သည္ကိုသတိျပဳႏိုင္စရာရွိပါသည္။ ဒင္းမက္ေဒးအတြက္ “အနစ္ နာခံသူႀကီး”လုပ္မျပခဲ့ပါ။ ႏွစ္ဦး ေမွာက္မွားပါမွကိုယ္၀န္ရႏိုင္သည့္ကိစၥတြင္ သူမတစ္ဦးတည္း တာ၀န္ယူ၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ယုတၱိယုတၱာမရွိပါ။သူမ ဖြင့္မေျပာသည္က ဒင္းမက္ေဒးကိုအကာအကြယ္ေပးလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။
“မိမိကိစၥမိမိ တာ၀န္ယူမည္၊က်န္တာ သူ႔ကိစၥ”ဆိုသည့္သေဘာ ျဖစ္တန္ရာပါသည္။
အျပစ္က်ဴးျခင္း၊အမွားျပဳျခင္းတို႔မရွိခဲ့ပါဘဲလ်က္ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့ရသူတစ္ဦး ဥေရာပသမိုင္းမွာ အထင္အရွား ရွိခဲ့ပါသည္။အီတလီနကၡတ္ႏွင့္သိပၸံပညာ ရွင္ႀကီး ဂယ္လီလီယိုျဖစ္ပါသည္။
ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့ရျခင္းမွာ သူ၏ေက်ာ္ၾကားေသာ“ၾကယ္တာရာဆက္သား”(Star Messenger)စာအုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ဂယ္လီလီယိုက ေန၊လ၊ၾကယ္တာရာတို႔သည္ ကမာၻကိုဗဟိုျပဳ၍လည္ပတ္ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ ကမာၻသည္ေနကို ဗဟို ျပဳ၍လည္ပတ္ေနျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ကိုပါးနီးကပ္စ္၏အဆိုကိုေထာက္ခံေရးသားခဲ့သည္။ထိုက်မ္းမွာထိုစဥ္ကအလြန္တန္ခိုး ၾသဇာႀကီးေနသည့္ ေက်ာင္းေတာ္၀ါဒ၊ ဘာသာေရးသင္ၾကားပို႔ခ်ခ်က္မ်ားႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနသည္။
အလယ္ေခတ္ေက်ာင္းေတာ္က ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ခဲ့သည္။ေရာမသာသနာ့ခံုရံုးသို႔ ဂယ္လီလီယိုကိုဆင့္ေခၚခဲ့ သည္။မိစာၦဒိဌိအယူဟုစြပ္စြဲလ်က္ ထိုအယူကိုစြန္႔ခိုင္းသည္။ဂယ္လီလီယိုသည္ “မီးရိႈ႕အသတ္ခံမည္လား၊ မိမိ၏အယူကိုစြန္႔၍ ဒူးေထာက္အညံ့ခံမည္လား”ဟု ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရသည္။ ဂယ္လီလီယိုက သူ၏အယူအဆ မမွားဟု ယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္၊
“ကၽြႏ္ုပ္၏မံသမ်က္စိသည္ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းသည္ဆိုသည့္ စၾက၀ဠာကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ ”ဟုအညံ့ခံခဲ့ေလသည္။
သူ႔ကို သတၱိနည္းသူ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္သူဟု ယူဆသူမ်ားရွိခဲ့သည္။မွားယြင္းသည္ဟုမယံုၾကည္ပါဘဲလ်က္ မွားယြင္း
ပါသည္-ဟု အာဏာပိုင္မ်ားေရွ႕တြင္ဒူးေထာက္အညံ့ခံျခင္းကို ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်သူမ်ား ရွိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္နလပိန္းတံုးမဟုတ္ပါ။ ေရာမသာသနာ့ခံုရံုးတြင္ ဒူးေထာက္၍ေတာင္းပန္ခဲ့ေသာ္လည္း သူယံုၾကည္
သည့္အယူအဆကို အမွန္ုတကယ္စြန္႔လႊတ္ျခင္းမျပဳခဲ့ပါ။နလပိန္းတံုးတို႔သည္ အမွန္တရားႏွင့္ယံုၾကည္မႈကိုအခြင့္အာဏာျဖင့္
တည္ေဆာက္ေလ့ရွိၿပီး ပညာရွင္ကမူ သူ၏အမွန္တရားႏွင့္ယံုၾကည္မႈကို စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္၊ အေထာက္အထားတို႔ျဖင့္သာ
တည္ေဆာက္ေလ့ရွိပါသည္။
ဂယ္လီလီယိုသည္ ဒူးေထာက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ မီးရိႈ႕သတ္ျဖတ္သည့္ျပစ္ဒဏ္မွလြတ္ခဲ့သည္။ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေနခဲ့ရစဥ္အတြင္း ပညာရွင္အဖိုးအို သည္ ေနစၾကာ၀ဠာကိုဆက္၍သုေတသနျပဳသည္။ ပိုမိုသစ္လြင္သည့္ တင္ျပခ်က္တို႔္ျဖင့္ “သိပၸံပညာသစ္ႏွစ္ရပ္အေပၚသံုးသပ္ျခင္း”(Discourse concerning two new sciences)က်မ္းကိုျပဳစုၿပီး ေဟာ္လန္ႏိုင္ငံ၌ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ထိုက်မ္းသည္ အနာဂတ္သိပၸံပညာအတြက္ အေရးပါသည့္သေဘာတရားမ်ားကို မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့သည္။
ေနာင္၊ႏွစ္-၅၀ တြင္ “ေျမဆြဲအားဥပေဒသ”ကို ေတြ႔ဖို႔ရာ အိုက္ဇက္နယူတန္အား ထိုက်မ္းကကူညီေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ဂယ္ လီလီယို၏“ခ်ိန္သီးဥပေဒသ” ျဖင့္ ပို၍တိက်ေကာင္းမြန္သည့္နာရီကို တီထြင္ႏိုင္ခဲ့သည္။သူမ်က္စိကြယ္ၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ခြင့္ရသည့္-၈ႏွစ္ကာလအတြင္း စြမ္းေဆာင္ခဲ့မႈမ်ားသည္ သိပၸံပညာအတြက္ သက္ေရာက္မႈႀကီးမားသျဖင့္ အဲလ္ဘတ္ အိုင္စတိုင္းက “ေခတ္သစ္သိပၸံပညာႏွင့္ရူပေဗဒပညာရပ္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး၏ဖခင္ႀကီး”ဟု ဂယ္လီလီယိုကို ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့သည္။
“သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူ၊ဟုတ္လား။သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူဟာ သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ဖို႔ဘ၀လမ္းကို ေရြး ၾကသလား။ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူလို႔အေျပာခံရမယ့္လမ္းကို တမင္ေရြးၾကသလား”
ဒါက ဂယ္လီလီယိုဘက္မွ ေခ်ပခ်က္ျဖစ္သည္။
ေရာမသာသနာ့ခံုရံုးေရွ႕၌ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ အညံ့ခံခဲ့ရစဥ္က သူသည္ အသက္-၇၀အရြယ္ အဖိုးအိုတစ္ဦး ျဖစ္ ေနပါၿပီ။သူ႔၌ ရာထူးရာခံ၊အခြင့္အေရးေမွ်ာ္ကိုးခ်က္ႏွင့္ ေလာကစည္းစိမ္တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားဖို႔ရာမဟုတ္ေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာ ပါသည္။သူ၏တစ္ခုတည္းေသာဆႏၵကအသက္ရွင္သန္လိုမႈျဖစ္ပါသည္။သူ၏မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကားအတြက္ပဲျဖစ္ပါသည္။
အသက္ဆက္ရွင္သန္ခြင့္ရသည့္ကာလအတြင္း ဘ၀၏အဖိုးတန္ဆံုး၊ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ား၌သူ၏သုေတသနေဆာင္ ရြက္ခဲ့မႈမ်ားကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါက သူသည္ရာထူး၊စည္းစိမ္ခံစားလိုျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ၊အခြင့္အေရး၊ေမွ်ာ္ကိုးခ်က္ တစ္ခုခု ေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ဘဲ ေလာကအက်ိဳးကိုပညာျဖင့္သယ္ပိုးလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုေကာက္ခ်က္ခ်ရပါလိမ့္သည္။
သူရဲေဘာေၾကာင္သူ-ဟု အျပစ္ေျပာခံရမည့္ဘ၀ကို ရဲရဲေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာပဲ သိပၸံပညာနယ္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားခဲ့သည္ဟုဆိုရပါမည္။ သူ၏ဂုဏ္သိ္ကၡာကို သူကိုယ္တိုင္ ခ်နင္းခဲ့ျခင္းမွာအခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ခဲ့ဟုဆိုရပါမည္။
သာမန္အားျဖင့္ အမွန္ကိုအမွား၊တရားကိုမတရား၊ျပဳမူေျပာဆိုျခင္းသည္ အမွန္တရားကိုသစၥာေစာင့္သိရန္ပ်က္ကြက္ မႈ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ရွင္သန္ေနထိုင္သည့္ ေလာကနယ္၊သို႔မဟုတ္-ပညာရပ္နယ္ကို သစၥာပ်က္ယြင္းမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
၀န္ခ်ေတာင္းပန္မႈတိုင္းသည္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၏မီးရွဴးတိုင္ကို သယ္ေဆာင္ျခင္းဟုတ္မဟုတ္ သံသယျဖစ္စရာမ်ားစြာရွိ ပါသည္။“ငါးပါးပဥၥသီ”ကိုေစာင့္ထိန္းမိသည္မွာ မွားယြင္းပါေၾကာင္း၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္းကို စဥ္းစားၾကည့္ေစလိုပါသည္။အမွန္ တကယ္မွားယြင္းျခင္းမရွိပါဘဲလ်က္ မွားယြင္းေၾကာင္း၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း၌ စဥ္းစားစရာမ်ားစြာရွိႏိုင္ပါသည္။ ေျခသုတ္ပုဆိုး၊ ေျမြစြယ္က်ိဳးမွ် ဒူးေထာက္အညံ့ခံ၊ေတာင္းပန္၀န္ခ်သည္ဆိုေလတိုင္းျဖင့္ ယဥ္ေက်းေသာလူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ အမူအရာအျဖစ္ မ်က္စိမွိတ္၍ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးထိုက္သည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ဘာအတြက္လဲ၊ စဥ္းစားရပါမည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ၊ဘာအတြက္လဲ ဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါသည္။
အခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ မိမိယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အသက္ေပးခဲ့သည္။အသက္ေပးဖို႔အထိ အသင့္ရွိေနတတ္သည္။
အခ်ိဳ႕သူတို႔သည္ ေပ်ာ့ညံ့ေတြေ၀၍ဘာမဆို လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ အသင့္ရွိေနတတ္သည္။အခြင့္အေရး၊ရာထူးအာဏာ အလို႔ငွာ မိမိ၏ဂုဏ္သိကၡာကိုပစ္ခ်၍ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ဆိုးေသာ၊ညံ့ေသာ၊ေလာက၏ အမိႈက္ သဖြယ္ျဖစ္ေသာ ပုလင္းတူဗူးဆို႔မ်ားအတြက္ “အနစ္နာခံသူႀကီး” လုပ္ျပတတ္သည္။ ေသးႏုတ္ေသာ၊သိမ္ဖ်င္းေသာ၊ရည္သန္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္တစ္ခုခုအလို႔ငွာ အခြင့္အာဏာရွိသူတို႔ေရွ႕ေမွာက္၌ ဒူးေထာက္အညံ့ခံဖို႔ ၀န္မေလးသူ မ်ားစြာရွိတတ္ပါသည္။
ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္မွာ ေမးခြန္းမ်ားရွိႏိုင္ပါသည္။
ကိုယ္က်ိဳး၊အစီးအပြားအတြက္မဟုတ္ေသာ၊ ျမတ္ေသာ၊ရည္သန္ခ်က္အလို႔ငွာ လိုအပ္သျဖင့္ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ ျခင္းမွတစ္ပါး မည္သို႔ေသာဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ျခင္းကမွ် ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္ေသာကိစၥမဟုတ္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ။
