ေရႊသမင္လာသည့္လမ္းသို႔ ဓားထမ္း၍လိုက္ပါ

ေျပလြင္ျမင့္

ယခင္က အဂတိလိုက္စားမႈ မ်ားကိုတိုက္ဖ်က္ရန္ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ပါ သည္။ အဂတိလိုက္စားမႈတိုက္ ဖ်က္ေရးေကာ္မရွင္ကို လူသိရွင္ ၾကား ဥပေဒျပ႒ာန္း၍ ဖြဲ႕စည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိေရာက္ မႈ ရွိ၊ မရွိ အမ်ားအသိအျမင္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အဂတိလိုက္စား သည့္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝလာသူမ်ားမွာ နန္းယံ၌ ပန္းပန္ဆဲျဖစ္ပါသည္။ တိုက္ဖ်က္ ရန္ မဆိုထားဘိ ေမာ္၍ မွ်ၾကည့္ ႏုိင္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။

‘ေမာ္၍ မၾကည့္ႏုိင္’သည္ မွာ အထူးတန္းပြဲၾကည့္စင္မွ လူ ႀကီးမင္းမ်ားကို ျဖစ္ပါသည္။

‘ငုံ႔၍ၾကည့္’သည္တုိ႔ အနည္း ငယ္ရိွပါသည္။ အထူးတန္းပြဲ ၾကည့္စင္မွမဟုတ္ေသာ လူႀကီး မင္းေလး တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ ေယာက္ကို ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနား ခုတ္ထြင္သကဲ့သို႔ သုတ္သင္ရွင္း လင္းခဲ့ေၾကာင္း ဆုိလိုသည္။

ေဒါက္တာသန္းဝင္းက ‘အ ဂတိလိုက္စားမႈမ်ား ထင္ရွား သိ သာစြာ ေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းေရး အတြက္’ဟူ၍ ေျပာဆုိသည္။ လက္ေတြ႕တြင္မူ အဂတိလိုက္ စားမႈသည္ ႏုိင္ငံတစ္၀န္း ထင္ရွား သိသာစြာလည္းေကာင္း၊ မထင္ ရွားမသိသာစြာ လည္းေကာင္း၊ မည္သည့္အခါကမွ် ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းျခင္းမရွိခဲ့ေၾကာင္း ေျပာ ျပရန္လိုမည္ မထင္ပါ။ လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ခါး သီးနာက်င္ေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္ မ်ားက ထိုအခ်က္ကို ထင္ရွားေစ လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ခန္႔က ခ႐ိုင္အဆင့္အရာရွိတစ္ ေယာက္ ေျပာဖူးသည္။

‘‘တုိ႔ကို တမင္ လာဘ္မစား စားေအာင္ လစာေတြကို မေလာက္မငေပးေနတာကြ။ တို႔ က မေလာက္ငေတာ့ ရွာရတယ္။ လူႀကီးေတြက ဒါကိုသိတယ္။ တမင္သိသိခ်ည္းနဲ႔ ၾကည့္ေနတာ။ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔ အျပစ္မကင္းေတာ့ ဘူး။ အျပစ္မကင္းေတာ့မွ တုိ႔ကို ကုပ္ဆြဲၿပီး သူတို႔ခုိင္းခ်င္ရာခုိင္းလို႔ ရမယ္။ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းနဲ႔မညီ လို႔ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူးလို႔ ငါတုိ႔မျငင္း ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ျငင္းရင္ ေတြ႕မယ္ေလ။ အျပစ္ကင္းေအာင္မွ မေနႏုိင္ပဲ။  ထမင္းအိုးေလးမကြဲေအာင္ ခုိင္း တာလုပ္ရတာေပါ့’’

အဆုိပါေျပာဆုိခ်က္ကို စဥ္းစားဖုိ႔ေကာင္းသည္။ စဥ္းစားထိုက္သည္ ထင္ပါသည္။

သိပ္မၾကာေသးခင္က အ ျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာပါမည္။

သူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ဌာနတစ္ခုတြင္ ဦးစီးအရာရွိအ ျဖစ္ မၾကာေသးမီက အလုပ္ဝင္ ခဲ့သည္။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး၊ မ်က္ႏွာ ႀကီးထဲက မဟုတ္ပါ။ ‘ဆရာမိဘ၊ ကြပ္ဆံုးမ၍’ ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးလွ သည့္ ဘဝငယ္စဥ္ကပင္ ႐ိုး႐ိုး ကုပ္ကုပ္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ေနခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ရာထူးဝင္စာေမးပြဲကို သံုး ႀကိမ္ဆက္တိုက္ ေရးေျဖေအာင္ ျမင္ၿပီးမွ ထိုအလုပ္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။

‘‘ကိုယ့္အလုပ္ကို ကြၽမ္းက်င္ ေအာင္ ေလ့လာေပါ့ကြာ။ သင္ယူ ပါ။ ဌာနက အားကိုးထိုက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုပ္ကြာ။ အထူးသျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္’’။ ေနျပည္ ေတာ္တြင္ အလုပ္မဝင္မီ သူလာ ႏႈတ္ဆက္စဥ္က သြန္သင္လိုက္မိ ပါသည္။

လအနည္းငယ္ၾကာေသာအ ခါ လုပ္ငန္းကြၽမ္းက်င္ေအာင္ဆုိ ၿပီး သူ႔ကို ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕သို႔ ပို႔ သည္။ သူက မသြားခ်င္။ ေနျပည္ ေတာ္မွာပဲ ေနခ်င္သည္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဌာန သဘာဝက ေအာက္ေျခမွာ ေငြ ေရးေၾကးေရးကိစၥေတြရွိသည္။ သည္လိုကိစၥအ႐ႈပ္ေတြထဲမွာ သူ မပါခ်င္ဟု ေျပာသည္။ ‘‘ဝန္ထမ္းပဲ ကြာ သြားဆိုသြားရမွာေပါ့။ တျခားကိစၥက မင္းကိုယ္တုိင္ ရွင္း ေအာင္ေနရင္ၿပီးတာပါပဲ’’ဟု ေျပာလိုက္သည္။

သူ႔အလုပ္က အပိုဝင္ေငြရ သည့္ ဌာနခြဲတစ္ခုကို တာဝန္ခံႀကီးၾကပ္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ သူက သေဘာတူလက္ခံမည္ဆုိ လွ်င္ ေန႔စဥ္မက္ေမာစရာ ဝင္ေငြ ရမည္။ သူ႔လက္ေအာက္ဝန္ထမ္း က ညေနတုိင္လွ်င္ ‘‘ဆရာ့အ တြက္’’ဆုိကာ စာအိတ္ေလးတစ္ အိတ္လာေပးသည္။ သူက လက္ မခံဘဲ ျငင္းခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ သည္အထိ ျပႆနာမရွိေသး။

‘‘ဒါေပါ့ကြ၊ ကိုယ္ေကာင္းဖို႔ ပဲလိုတာ။ မင္း ၿမဲၿမဲမွတ္။ သူတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ သိပ္ၿပီးမ႐ိုးသားလွတဲ့ အထက္လူႀကီးမ်ားေတာင္မွ ကိုယ့္လက္ေအာက္အရာရွိေလး ေတြ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္တာကို သေဘာက်တယ္ကြ’’

သုိ႔ေသာ္ တစ္လခန္႔ၾကာ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ဆီသို႔ ဖုန္း ဆက္လာသည္။

‘‘ဦးေလး ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အခုေနရာ က လူႀကီးကို တစ္လဆယ္သိန္း ပို႔ေပးရတဲ့ေနရာတဲ့’’

‘‘ေဟ’’။ 

တစ္လလွ်င္ ေငြ ဆယ္သိန္းပို႔ေပးရမည္ဆုိေသာ သူ႔လူႀကီး၏ ရာထူးအဆင့္ကို ေမး ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လန္႔သြား သည္။ ထုိသူငယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ စာနာမိပါသည္။ ထိုသူငယ္သည္ သူ႔အထက္လူႀကီးၿငိဳျငင္မည္ကို စိုးရိမ္ပါလိမ့္မည္။ ဒါေလးမွ အျဖစ္ရွိေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ အသံုး မက်ဘူးဟု အထင္ေသးမည္ကို စိုးရိမ္ပါလိမ့္မည္။ ‘လူေကာင္းလူ ညံ့စာရင္း’သြတ္သြင္းခံရမည္ကို လည္း ပူပန္ပါလိမ့္မည္။ အႏွိမ္ခံ၊ အႏွိပ္ကြပ္ခံရမည္ကိုလည္း ေၾကာင့္ၾကပါလိမ့္မည္။

မုိးခါးေရေသာက္ပါ၊ အဟုန္ ျပင္းသည့္ ေရစီးေၾကာင္းႀကီးထဲ မွာ ရွင္သန္ႏုိင္ေအာင္ အလိုက္ သင့္ေလွာ္ပါဟု ေျပာင္းေျပာရ မည္လား။ ႐ိုးသားျဖဴစင္သူအျဖစ္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းႏုိင္ရန္ သူ႔ကို မည္သို႔သြန္သင္ၫႊန္ျပရမည္မသိ ျဖစ္ရပါသည္။

လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ (သို႔ မဟုတ္) အဂတိလိုက္စားသည္ဟု တုိင္ၾကားခ်က္ရရွိ၍ စံုစမ္းစစ္ ေဆးသည့္ ဌာနအဖြဲ႕အစည္းမ်ား ကိုယ္တိုင္က ႐ိုးသားေျဖာင့္မွန္ဖို႔ လိုပါသည္။ သူခုိးလက္က တစ္ ဝက္လုဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရည္သန္ေန သည့္ ‘သူဝွက္’မျဖစ္ဖို႔လိုပါသည္။ ႐ိုးသားေျဖာင့္မွန္သည့္တုိင္ အျမင္က်ယ္ဖို႔ ‘အဂတိလိုက္စားမႈ’ဆိုသည္ကို နက္နက္နဲနဲနားလည္ႏုိင္ ဖို႔လုိပါသည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ဝန္ထမ္း အရာရွိမ်ားကို စီမံကြပ္ကဲသည့္ အခြင့္အာဏာပိုင္ေသာ ဌာနအ ႀကီးအကဲဆုိသူတုိ႔သည္ လက္ ေအာက္အရာရွိမ်ားကို မေတာ္ မတရား အစီးအပြားရွာေစသူမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ထိုသူတုိ႔ သည္ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ရာ မေပၚေသးသမွ် လက္ေအာက္ ဝန္ထမ္း၏ ကန္ေတာ့စာ (ေပးစာ၊ ကမ္းစာ)ကို ႏို႔သက္ခံစုိ႔သူမ်ားျဖစ္ တတ္ပါသည္။ ျပႆနာေပၚသည့္ တိုင္ ကယ္ႏုိင္လွ်င္ ကယ္တင္၍ ေခတၱသိမ္းဝွက္ထားတတ္ပါ သည္။ ေမ့ေလ်ာ့သေလာက္ရွိ ေတာ့မွ ရာထူးတုိးေပးလိုက္ၿပီး ထပ္မံ၍ အစီးအပြားရွာဖို႔ အခြင့္ အလမ္းဖန္တီးေပးတတ္ပါသည္။ မကယ္ႏုိင္သည့္အခါတြင္မူ ‘‘စိတ္ မေကာင္းပါဘူး တပည့္ရာ’’ဆုိ လ်က္ ‘အေရးယူျပ’တတ္ပါသည္။

ေနာက္ကြယ္ေရာက္မွ ‘‘ခံရ မွာေပါ့။ ဒီေကာင္ပါးရည္နပ္ရည္ မွမရွိဘဲ’’ဆုိကာ ေနာက္ထပ္ တပည့္ေမြးတတ္ပါသည္။ သည္ ျဖစ္စဥ္မ်ိဳးမွာ အႀကီးအက်ယ္နာ မည္ပ်က္ယြင္းေနေသာ ဌာနမ်ား တြင္ အျမစ္တြယ္ေနဆဲျဖစ္ပါ သည္။

‘‘ေငြရွာေကာင္းမွ ေနရာ ေကာင္းမယ္’’၊ ‘‘ဒီအီးျဖစ္မွ လူႀကီး ခ်စ္တယ္’’ဆိုေသာ စကားမ်ား အ ေၾကာင္းမဲ့တြင္က်ယ္ပ်ံ႕ႏွံ႔သည္ မဟုတ္ပါ။ ျပႆနာျဖစ္ပြားသူ တုိင္းတြင္ အမည္းစက္ေလးေတြရွိ ခဲ့ၿပီး ထိုသို႔ရွိပါလ်က္ ထိုေနရာသို႔ မည္သူ၏ ထပ္မံေနရာခ်ထားမႈ ေၾကာင့္ မည္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္ဆုိျခင္းကို အ ေျဖရွာေတြ႕ရန္ ခဲယဥ္းလွသည္ မဟုတ္ပါ။

 

ဌာနအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုသို႔ မိုးေပၚက က်လာသကဲ့သို႔ ေရာက္ လာခဲ့ၿပီး ေအာက္ေျခလုပ္ငန္းကို နားမလည္၊ မတတ္ကြၽမ္း၊ လုပ္ ငန္းကြၽမ္းက်င္မႈဆုိသည္မွာ ကားတံခါးအျမန္ေျပးဖြင့္တတ္ျခင္းႏွင့္ တံစိုးလက္ေဆာင္ သိုသိပ္စြာ ေဆာင္ၾကဥ္းတတ္ျခင္းကိုဆုိျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ နားလည္သူတုိ႔ က ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီးသဖြယ္ ထင္မိျမင္ရာ ဆင္ကန္းေတာတိုး စီမံခန္႔ခြဲေနျခင္းမွာ အဂတိလိုက္ စားမႈကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္၊ ရွင္သန္ႀကီးထြားေအာင္ ေရ ေလာင္းေပါင္းသင္ေပးသကဲ့သို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားကို ခုတ္ ထစ္ျပျခင္းျဖင့္ အဂတိလိုက္စားမႈ ကို တိုက္ဖ်က္ရာမေရာက္ႏုိင္ပါ။ သမင္တစ္ေကာင္ကို ပစ္ခြင္းျပ လိုက္ႏုိင္႐ံုမွ်ျဖင့္ က်ားဆုိးရန္ကို ႏွိမ္နင္းသည္ မမည္ပါ။

လာဘ္ေပးလာဘ္ယူျပဳေန သူတုိင္းကို လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ၌ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္ဆုိေသာ ႐ႈျမင္ခ်က္မွာ အခါခပ္သိမ္းမွန္သည္ မဆိုသာပါ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ သင့္ပါသည္။ ေရႊသမင္လာသည့္ လမ္းကို စူးစမ္းရွာေဖြႏုိင္စြမ္းရွိဖို႔ လိုမည္ထင္သည္။ အဂတိလိုက္စားမႈကို တကယ္တိုက္ဖ်က္မည္လား။ ေရႊသမင္လာသည့္လမ္းကို ဓားထမ္း၍ လိုက္ေစလိုပါသည္။